Mijn naam is Leon
[Recensie] De negenjarige Leon is in de zevende hemel wanneer zijn broertje Jake geboren wordt. Dat hij erg veel voor hem moet zorgen, is misschien vermoeiend, maar maakt hem weinig uit. Totdat andere mensen voor hen beslissen dat ze beter niet bij hun moeder kunnen wonen en ze in een pleeggezin geplaatst worden. Hoewel pleegmoeder Maureen goed voor de jongens zorgt, mist Leon zijn moeder ontzettend. Maar dan gebeurt ook nog het ergste dat hij zich zou kunnen voorstellen: Jake wordt geadopteerd en moet naar een ander gezin.
Mijn naam is Leon is de debuutroman van de Britse politierechter Kit de Waal (1960). Met een specialisatie in familierecht is zij volledig op de hoogte van het pleegzorgstelsel in Groot-Brittannië. Bij de beschrijving van Leons hartverscheurende situatie benut zij dit dan ook helemaal. Ze brengt de tekortkomingen van het stelsel in beeld, maar laat ook de welwillendheid zien van alle betrokken partijen. Ze maakt duidelijk dat niet alles zwart-wit gezien kan worden. De lezer ziet graag dat de broertjes bij elkaar blijven, maar is dat daadwerkelijk het beste voor beide jongens?
Deze roman verkent nog vele andere thema’s. Zo speelt ook racisme een grote rol. Eén van de waarschijnlijke redenen waarom Jake wél geadopteerd wordt, is namelijk dat Jake een blanke vader heeft, terwijl Leons vader van buitenlandse komaf is. Dit heeft ook invloed op Leons perceptie van de wereld, want hoewel hij het zelf nog niet doorheeft, wordt hij als kind al gediscrimineerd. De Waal plaatst dit ook in een ruimer perspectief met de Londense rassenrellen van de jaren ‘80.
Verder is Mijn naam is Leon een roman over familiedynamiek, geestelijke gezondheid, vriendschap en liefde. Behalve deze belangrijke en mooie thema’s, is het ook nog prachtig geschreven vanuit een uniek perspectief: dat van Leon. Zijn perspectief zorgt voor kinderlijk taalgebruik, maar dit staat de schrijfstijl niet in de weg. Juist hierdoor is het verhaal rauw en ongefilterd, maar tegelijkertijd lief en naïef. Hierdoor zal een traantje maar ook een lach meer dan eens voorkomen bij het lezen van dit werk.
Met betrekking tot de taal zijn er wel momenten waarop de vertaling te wensen overlaat. Dit heeft dan betrekking op kleine zinsdelen of zelfs woorden en het komt ook niet heel veel voor, maar het zorgt er wel voor dat de lezer even uit het verhaal getrokken wordt, hetgeen erg jammer is voor een roman als deze.
Mijn naam is Leon vertelt een periode uit Leons leven en is niet geschreven voor spanning of plot. Dit past perfect bij dit boek, maar toch bevat het einde hierdoor een anticlimax en had er best iets meer spanning en verrassing in de verhaallijn mogen zitten. Dit zorgt ervoor dat je tijdens het lezen ontzettend geïnteresseerd bent in Leon, maar op het einde toch met een leeg gevoel de laatste bladzijde omslaat. Ondanks de kleine nadelen kan deze roman worden beschouwd als een belangrijk literair werk dat voor iedereen herkenbare elementen bevat. Het is ontroerend, aangrijpend en, ondanks de zware onderwerpen, prachtig geschreven. Kit de Waal is een schrijfster die we zeker in de gaten moeten houden.
—
Eerder verschenen op Hebban
