Liefdevol portret
[Recensie] “Het hebben van alzheimer is vooral ontzettend eenzaam; langzaam maar zeker verlies je de grip op alles en iedereen die je dierbaar is” (p. 7). Deze zin uit het voorwoord typeert goed wat alzheimer met een mens doet. In vele korte schetsen tekent Esmir het leven van haar vader die aan deze ziekte lijdt. Zij is zijn mantelzorger omdat haar broer en zus daartoe niet in staat zijn en ze zoekt de verbinding met haar vader met wie zij voorheen geen emotionele band had. Dat is nu anders geworden: er is sprake van een speelse omgang in alledaagse, herkenbare situaties waarin zij elkaar ontmoeten en samen optrekken. “We herschrijven familiegeschiedenis!” (p. 32). Zo groeit er een nieuwe, diepere band.
Esmir weet haar vader raak te typeren in mooie observaties in de veelvuldige contacten die zij samen hebben. “Door alzheimer wordt niet alleen de wereld van mijn vader veel kleiner, ook zijn zorgen krimpen mee” (p. 18). Hij is opener dan vroeger en dat doet Esmir goed zoals een complimentje dat hij haar geeft. Tegelijk is het confronterend wanneer hij nu trots is op een kleurplaat die hij heeft gemaakt bij de dagbesteding terwijl hij vroeger trots was op een gecompliceerde operatie die goed verliep (hij was arts).
Esmir ervaart dat zij groeit in haar taak als mantelzorger en heeft plezier in het ongedwongen contact. Zij leert genieten van het kleine dat zich op verschillende momenten voordoet.
Esmir van Wering is journalist en schrijft columns voor het magazine Vriendin. Haar boek is een eye-opener om de leefwereld van iemand met alzheimer te leren kennen en voor wie daarmee al bekend is, is dit boekje met een aandoenlijke omslagfoto een troostende en bemoedigende handreiking.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
