Ouderwets aandoende ecologische sci-fi
[Recensie] Ik ben licht bevooroordeeld over schrijver Gerben Hellinga Jr. Zijn boeken over stormplaneet Coriolis waren (behalve de serie Euro-5) mijn eerste ontmoeting met SF van Nederlandstalige origine en spraken bovendien nogal tot mijn verbeelding. Een van de eerste korte verhalen die ik zelf schreef toen ik 16 was speelde zich af op een woestijnplaneet met eeuwige wind, die zacht gezegd geïnspireerd was op het werk van Hellinga Jr. In die tijd zonder internet bleef ik verstoken van meer informatie over deze schrijver, al las ik in de bibliotheek een kort verhaal van hem in een Ganymedesdeeltje dat ook veel indruk op me maakte.
Nu bestond in die tijd (de late jaren ’80, vroege jaren ’90) mijn blootstelling aan SF vooral uit de boeken en verhalenbundels uit de boekenkast van mijn vader, van onder andere Heinlein. Daar sloten de verhalen van Hellinga aardig op aan. Dit is namelijk geen moderne SF. Niet eens van na de periode Campbell (die als redacteur de nadruk legde op geloofwaardige wetenschap en realistische karakters). Dit is meer SF zoals die rond de jaren ’30 floreerde, met avontuurlijke helden op bizarre planeten, die met vernuft en een beetje geluk boosdoeners onschadelijk maken. Nu vind ik dat soort ‘pulpy SF’ voor tussendoor prima te verteren, onder andere voor het nostalgische gevoel dat het bij me oproept, maar het is niet intellectueel of emotioneel heel uitdagend. Vermakelijk was het wel en ik genoot van elke nieuwe wereld die me werd voorgeschoteld (Waarbij ik de schimmelwereld, met bizarre soorten slakken, het meest interessant vond). Sowieso vond ik het leuk dat veel van de ideeën in deze verhalen rond biologische thema’s draaiden en een ecologisch karakter hadden. Dat de hoofdpersoon als doel heeft te voorkomen dat mensen buitenaardse ecosystemen verwoesten is vooral tegenwoordig opvallend actueel, aangezien we in hoog tempo bezig zijn ons eigen ecosysteem te vernietigen. De plots van de verhalen zijn niet heel verrassend, en draaien vaak om drugssmokkel, maar het feit dat verschillende karakters in meerdere verhalen terugkwamen en hoofdpersoon Jerry Hill zich langzaam ontwikkelt als professional maakte het toch boeiend om verder te lezen. De schrijfstijl is functioneel, maar leidde me in elk geval niet af, en ik ga zeker de andere bundels van Hellinga Jr. die ik in mijn kast heb staan nog lezen. Ik snap de opmerking van een recensent op Hebban dat dit jeugdverhalen zijn, en ik kan me voorstellen dat jonge tieners die pas de SF ontdekken de beste doelgroep zijn voor deze bundel. Daarna kunnen ze doorstomen naar meer uitdagende SF-literatuur van eigen bodem en uit het buitenland.
—
Eerder verschenen op Hebban
