Nanotechnologie in ontwikkelingslanden
[Recensie] In 2000 besloot de Amerikaanse overheid om enkele miljarden dollars te investeren in nanotechnologie, omdat deze technologie allerlei problemen zou kunnen helpen oplossen en een nieuwe impuls zou geven aan de economie. Niet alleen veel westerse landen volgden het initiatief van de Verenigde Staten, maar ook tal van ontwikkelingslanden.
Anders dan veelal wordt gedacht zijn ontwikkelingslanden niet passieve ontvangers van technologieën die in westerse landen worden ontwikkeld en geproduceerd, maar ontwikkelen en produceren zij die deels zelf. In zijn uitstekende proefschrift Nanotechnology and development gaat Koen Beumer na hoe de governance van nanotechnologie eruitziet in India, Kenia en Zuid-Afrika. Onder governance verstaat hij tradities en instituties waarmee autoriteit wordt uitgeoefend; in dit geval om een specifieke technologie te ontwikkelen en te produceren.
De centrale vraag van zijn onderzoek luidt als volgt: wat zijn de stijlen van governance met betrekking tot nanotechnologie in India, Kenia en Zuid-Afrika? Belangrijke kenmerken van stijlen van governance zijn de maatregelen die worden genomen om de ontwikkeling en productie van nanotechnologie te sturen, de doelen die daarbij worden gesteld, de actoren die daarbij zijn betrokken en de kennisclaims en risico-inschattingen die daarbij worden gemaakt. Om de stijlen van governance in voornoemde landen te achterhalen heeft Beumer veel actoren geïnterviewd en zeer uiteenlopende geschreven bronnen geanalyseerd. Nadat hij de verwachtingen ten aanzien van nanotechnologie in deze landen heeft gereconstrueerd, vraagt hij zich af wat in de praktijk daadwerkelijk is gedaan om aan deze verwachtingen tegemoet te komen. Beumer toont dat er verschillende stijlen van governance zijn die alleen worden begrepen als lokale tradities en instituties die daarop invloed uitoefenen in ogenschouw worden genomen.
—
Eerder gepubliceerd in Sociologie Magazine
