Oversekst, oversized, overbodig
Ja, de omslag is lekker: een geil wijf. De achterplattekst is grappig: ‘Trek uw rubberen laarzen aan.’ Droog houden we het vast niet. Natte dozen heet de tweede roman van Marnix Peeters. Nog zonder een woord gelezen te hebben weet je: dit is een niet politiek correct en weinig fijnzinnig verhaal. Uit de heupen schieten willen we allemaal wel eens, dus: allez! Zo doken we vol verwachting het boek in.
En inderdaad: de sluizen gaan open, de remmen los. Vanaf het begin zet Peeters de toon. ‘Nee, ik krijg het schijt van wijven.’ Het is duidelijk: de hoofdpersoon Oscar van Beugehem is geen lieverdje. Hij kijkt neer op vrouwen, op negers, asielzoekers, op alles en iedereen eigenlijk. Maar vooral dus op de ‘natte dozen’. Die hebben namelijk maar één doel: zich laten bezwangeren om vervolgens te kunnen potverteren en anderen op kosten te jagen. Na een paar hoofdstukken is dat punt wel gemaakt. Vervelend is dat Peeters daarna doorgaat en doorgaat en doorgaat. Telkens weer beschrijft hij de weerzinwekkende gedachtewereld van Oscar vol met minachting en expliciete seks:
‘Ik heb het haar een paar keer gezegd, want ik moest natuurlijk voortdurend redenen zoeken om haar in mijn kantoor te roepen, en dan zat ze daar met die twee harde peren van haar, waar ik mijn ogen niet van kon afhouden en waar ik in gedachten, terwijl ze wellustig mijn kont vastgreep, mijn harde staaf al tussen op en neer zag gaan, om dan ten slotte recht in haar gezicht te ontploffen. De rotzooi kon ze dan oplikken met die geile tong van haar, die er precies voor gemaakt was.’
Peeters schrijft goeie scènes, dat is het probleem niet. Wel de tomeloze herhaling. Wat begint als een dynamisch verhaal over de seksistische en racistische spelonken van Oscars geest, wordt al snel saai. Je zou willen roepen: ‘Vertel me eens wat nieuws over die man!’
Dun verhaal
Ontdaan van de expliciete seks, geweld en de vrouwonvriendelijke scènes blijft er een dun verhaal over van Oscar die als kind door moeder, tante en buurvrouwen misbruikt is. Van de weeromstuit is hij een op wraak belust mannetje geworden dat voor een moord meer of minder niet terugschrikt, en zich tegelijkertijd wentelt in vuige fantasieën. Onbetamelijke karakters, onsympathieke hoofdpersonen? Graag! Hufters zijn de interessantste personages in een boek, omdat ze vastgeroeste wereldbeelden laten kantelen. Zo kun je de wereld ook bekijken. Maar graag wel boeiend beschreven. Niet steeds meer van hetzelfde.
Aan de positieve kant kan ik zeggen dat Peeters goed en soms met humor schrijft. Vol overtuiging zet hij een ranzig, stinkend en smerig boek neer. Omdat Natte dozen vooral een aaneenschakeling van scandaleuze geschiedenissen is, is het als ladlit wel geslaagd. Als literair boek echter is het te mager.
