Japan, familie en een zoektocht naar jezelf
[Recensie] Wat zou jij doen als je opeens een brief uit Japan kreeg van je opa die je bijna nooit ziet? Een brief waarin staat dat je opa een dodelijke ziekte heeft bovendien. Renke weet het niet zo goed. Maar als ze ontslagen wordt én opa uit het niets geld op haar rekening zet, gaat ze toch die kant op.
Renke is een normale jongvolwassene. Ze heeft een saaie kantoorbaan, en een eigen blog. Woont in een klein appartementje. Haar opa ziet ze eigenlijk nooit omdat haar moeder niet meer met opa om wil gaan. Hij speelt daardoor een verwaarloosbare rol in haar leven. Tot dus die brief verschijnt. En wat moet je dan?
Het was heel fijn dat Renke niet gelijk alles laat vallen en op het vliegtuig springt. Juist de aarzeling maakte haar heel menselijk. Ook bij andere gebeurtenissen in het boek laat ze een gezonde dosis twijfel, emotie en uitermate menselijk gedrag zien. Dit geldt ook voor Renke’s opa, die je leert kennen via zijn brieven, die eigenlijk dagboekaantekeningen zijn. Hij heeft een heel eigen karakter – logisch natuurlijk, maar niet alle schrijvers weten karakters even goed te onderscheiden. Hier was het echter heel duidelijk, met typisch gedrag en denkwijzen voor Renke en opa.
Renke leest het verhaal van opa niet in één keer, maar af en toe en stukje. Hierdoor word je niet overweldigd door één van de twee verhaallijnen maar is het een fijne afwisseling. Uiteindelijk komen ze op een mooie manier samen. Qua leesbaarheid was het prettig dat de stukken van opa schuingedrukt waren.
Het verhaal voelt, net als de karakters, vergelijkbaar realistisch aan. Niet alles heeft betekenis en soms gaan de dingen niet zoals je wil. Dat is nou eenmaal hoe het is, maar het is niet eenvoudig dat in woorden te vatten. Lucia van den Brink heeft dit echter goed gedaan. Dit realisme zorgt ervoor dat Niemand zoals hij echt gebeurd zou kunnen zijn.
Het kwam niet alleen door de grote verhaallijnen dat het verhaal zo écht overkwam. Het waren ook de details. Bijvoorbeeld over Japan, of over vechtsport beoefenen. Af en toe gaf de schrijfster daar zeer gedetailleerde informatie over, niet op een manier dat het belerend werd, maar heel casual, op een manier dat het perfect bij de karakters paste. Het karakter heeft kennis van een bepaald onderwerp, en dat merk je. Logisch wel. Duidelijk is dat de schrijfster weet waar ze het over heeft.
Ondanks de rustige opbouw wist Niemand zoals hij me uiteindelijk wel te raken. Er zit behoorlijk wat emotie in, een heftige wending en een flinke hoeveelheid karakterontwikkeling. Gecombineerd met de prettige schrijfstijl, het realistische verhaal en de kundigheid van de schrijfster, is het een fijn boek geworden.
—
Voor het eerst verschenen op De Leesclub van Alles
