Slingerend, tikje ongeloofwaardig maar wel een grande finale
[Recensie] Emma, veertiger en kindercoach van beroep, krijgt de schrik van haar leven wanneer ze in de krant het overlijdensbericht ziet staan van haar jeugdvriendin Sara. Volgens het bericht leefde Sara in eenzaamheid en is zij in eenzaamheid gestorven. Hoe graag Emma het ook zou willen, het lukt haar niet meer om het verleden nog langer te negeren.
Nooit meer alleen begint in het jaar 1995 op de avond dat alles misging. Dit slechts twee pagina tellende bloederige hoofdstuk is het begin van een spannend verhaal dat je vanaf de eerste pagina in zijn greep houdt. Helaas geeft dit eerste hoofdstuk wel een beetje weg waar het hele verhaal om gaat.
Nooit meer alleen kent twee verhaallijnen: die over de tiener Emma en de andere over de volwassen Emma. Als tiener heeft Emma het niet makkelijk. Haar moeder heeft financiële en psychische problemen, waardoor Emma veel te verduren krijgt. Op haar nieuwe school maakt ze gelukkig al snel een paar vrienden. Maar regelmatig worden zij lastig gevallen door Rody, de populaire jongen van school. En laat hij nu net het zoontje zijn van de nieuwe baas van Emma’s moeder.
Eenzaam meisje
Als lezer krijg je een goed beeld van de tiener Emma. Door het gedrag van haar moeder is het een eenzaam meisje met veel verantwoordelijkheden. De volwassen Emma komt minder sterk over dan de jonge Emma. Na het lezen van de overlijdensadvertentie gebeuren er rare dingen in Emma’s leven waardoor ze de grip op alles kwijt raakt. Soms tot hysterisch aan toe. En dat voor een kindercoach die gewend is om op vakkundige wijze met problemen om te gaan.
Afwisselend speelt het verhaal zich af in 1994/1995 en in 2019/2020. Elk hoofdstuk geeft het jaar aan waarin het verhaal nu speelt. Daarnaast heeft elke periode haar eigen lettertype, wat niet veel toevoegt. Het is zelfs een beetje storend, omdat het lettertype niet prettig oogt. De hoofdstukken zijn kort, heel kort om eerlijk te zijn. Het verhaal leest daardoor erg snel, maar slingert de lezer ook heen en weer tussen de verschillende periodes. Dat haalt de spanning er soms uit.
Door de schrijfstijl en de eenvoudige woordkeuze is Nooit meer alleen toegankelijk voor zowel ervaren als minder ervaren lezers. Het eind mag met recht een grande finale worden genoemd: wanneer alles samenvalt, geeft de auteur een zodanige twist aan het verhaal waardoor het anders afloopt dan gedacht. Misschien een beetje vergezocht, maar wel thrillerwaardig.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
