Nooit te laat voor een tweede kans
[Recensie] Anne Tyler heeft een solide geschiedenis in het schrijven over de condition humaine. Boeken als Het heimweerestaurant (verfilmd) en waarschijnlijk haar bekendste De toevallige toerist hebben een breed publiek bereikt. Ook fijn voor dat publiek is dat ze een gestage productie aanhoudt: sinds 1964 heeft ze 21 boeken op de wereld gezet.
En nu dus Een rooie aan de kant van de weg. Dat ‘rooie’ slaat overigens op een brandweerkraan zoals je die in Amerika langs de kant van de weg vindt. Het is het object dat hoofdpersoon Micah Mortimer elke dag tegenkomt als hij zijn rondje hardloopt en staat hier symbool voor repeterende eenzaamheid.
Dat is het hoofdthema van dit verhaal. Micah Mortimer is een éénpitter, een solitair levende man die zijn leven op de rails heeft. Denkt hij zelf. Wij als lezer zien zijn leven vanaf de buitenkant en dat gaat zo:
“Hij dronk de rest van zijn koffie, schoof naar achteren op zijn stoel en stond op om zijn bord en kopje in de gootsteen te zetten. Dit was zijn methode: zijn ontbijtspullen in een sopje terwijl hij de tafel en het werkblad in de keuken schoonveegde, de boter in de koelkast zette en zijn rolveger onder de tafel door haalde om eventuele kruimels te verwijderen. Stofzuigen deed hij op vrijdag, maar in de tussentijd wilde hij de vloer wel schoonhouden.
Op maandag, vanochtend dus, dweilde hij de vloer van de keuken en badkamer. ‘Hier kommt das mopp,’ zei hij toen hij heet water in de emmer liet lopen. Als hij ergens mee bezig was, praatte hij wel vaker in zichzelf, met een buitenlandse tongval, vandaag Duits.”
Micah voorziet in zijn levensonderhoud als klusjesman, gespecialiseerd in het oplossen van computerproblemen. Hij krijgt net genoeg vragen en opdrachten van klanten om zichzelf in business te houden en rijdt dan ook trots rond in zijn auto met het bord ‘Tech Hermit’ op het dak. Tot op een dag een paar opeenvolgende aardschokken zorgen voor verstoring van dat kabbelende leven.
Zijn vriendin deelt hem mee dat ze uit haar huis gezet gaat worden. Nog terwijl hij dat aan het verwerken is, klopt een jongeman bij hem aan die zegt dat hij zijn zoon is. Dat alles duwt Micah op ruwe wijze van zijn vertrouwde paadje af. Hij wordt gedwongen om uit zijn schulp te kruipen en in contact te treden met zijn ex-vriendin, zijn eventuele zoon en wellicht zelfs andere, onbekende en mogelijk bedreigende instanties.
Tyler speelt vakbekwaam met de materie. Ze laat zien dat het nooit te laat is om uit je comfortzone te treden en dat het soms beangstigend kan zijn om in onbekende situaties terecht te komen maar dat het altijd leerzaam is. Onze Micah krijgt een tweede kans om zijn leven anders op de rails te zetten, de gelegenheid om nieuwe inzichten te verwerven. Vintage Tyler, kunnen we concluderen, en dat is een aanrader.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
