Een dun verhaal
Willem Noordgeest wil de eer van zijn familie herstellen. Een voorvader was medeoprichter van de VOC en werd rijk met de slavenhandel, maar door verschillende oorzaken is de familie aan lager wal geraakt. Ricus van de Coevering beschrijft in zijn nieuwe roman Noordgeestwaar de ambitie van de hoofdpersoon toe leidt.
[Van deze roman verscheen een voorpublicatie op athenaeum.nl]
Willem slaagt deels in zijn opzet; als zoon van een eenvoudige slager werkt hij zich op tot kapitein, maar gaandeweg offert hij ook het geluk van zijn kinderen op aan zijn streven. Als Willems vrouw overlijdt neemt hij van een van zijn reizen de mooie Ghanese Ama mee naar huis, als een vervangende moeder, maar ook om haar een beter leven te geven. Als Ama op een dag verdwijnt, gaan vooral de twee kinderen Rosa en Thomas naar haar op zoek. Die zoektocht leidt tot een onverwachte ontknoping.
Noordgeest is een traag en uitgesponnen verhaal, waarin Van de Coevering graag open deuren intrapt. Gebeurtenissen die de lezer allang ziet aankomen worden uitgebreid beschreven en voorgekauwd, zodat je geen kans krijgt om in het verhaal te komen. Ondanks die uitweidingen blijven de levens van Willem en zijn twee kinderen schetsmatig en onaf. Vooral de verhaallijnen van de zoektocht van Rosa en Thomas lopen dood. En welke rol Ama precies vervult in de ambitie om de familie-eer te herstellen, blijft onopgehelderd.
De karakters zijn vlak. Tegengestelde gevoelens die diepte kunnen geven, blijven aan de oppervlakte, zodat er een verwarrend beeld ontstaat van de personages.
‘Vanuit de gang hoorde Willem even later de stemmen van zijn kinderen. Thomas klonk opgewekt, Rosa lachte. Hij wipte tevreden met zijn hakken van de grond. Hij had Rosa’s vragen beantwoord. Hij had zich kwetsbaar opgesteld en de hand in eigen boezem gestoken, in eigen genen als het ware. Dieper kon hij niet gaan. (…) En ook Thomas’ vragen had hij beantwoord. Rustig en geduldig was hij gebleven, alsof de hele geschiedenis met Ama niet zo vreselijk gevoelig lag. Alsof het een voor de hand liggende reeks gebeurtenissen was geweest.’
Dit komt aan het eind van een ruzie over Ama, de gewelddadige vader van Willem en het vriendje van Rosa. Een nogal stijve manier om zoiets weer te geven.
Het citaat toont ook het gebrek aan stijl. Regelmatig schrijft Van de Coevering zinnen als: ‘Nadat hij dit gedaan had, deed hij dat’ of ‘zij deed dit, waarna zij dat deed’. Zulke opsommingen helpen niet het verhaal tot leven te wekken. Of neem het vaak terugkerende ‘het begon te schemeren’. Schemeren betekent dat het donker begint te worden, dus ja…
Krap aan 200 bladzijden en dan al die overbodige uitweidingen, platte personages en een gebrekkige stijl: Noordgeest is in alle opzichten een wel erg dun verhaal.
