"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Nora

Zaterdag, 15 oktober, 2016

Geschreven door: Colm Tóibin
Artikel door: Sarah Verhasselt

Ongewilde vrijheid

[Recensie] Colm Tóibín. We hadden de vreemde naam onthouden na lovende woorden over Brooklyn, een roman die ons nieuwsgierig maakte en waarvan de verfilming hopelijk gauw in de plaatselijke bioscoop te zien zal zijn. Toch was niet Brooklyn maar Nora onze eerste kennismaking met de bekende Ierse schrijver.

Het verhaal start in medias res, wanneer de buurman van Nora opmerkt dat ze de laatste tijd veel ‘aanloop’ heeft. Daarmee doelt hij op het bezoek dat regelmatig bij haar over de vloer komt sinds de dood van haar man Maurice. Iedereen heeft medelijden met Nora, die alleen achterblijft met vier kinderen. Zelf is ze echter niet gediend met al die aanloop, ze zou het liefst weg willen lopen van andermans bezorgdheid.

Nora is een stugge vrouw die niet veel over zichzelf prijsgeeft. We volgen haar acties op de voet, zonder verklaring of duiding. Tóibín demonstreert hiermee perfect het bekende ‘show don’t tell’ dat een goede roman kenmerkt. Dat zijn eigen moeder als voorbeeld werd genomen, is nauwelijks van belang. Langzamerhand betrekt de mist rond Nora’s personage en leren we haar kennen als moeder van twee zorgbehoevende zoons en twee naar zelfstandigheid strevende dochters. Ze moet wennen aan de vrijheid die ze nu plots als weduwe op een vreemde manier heeft verkregen. Een vrijheid die van haar eist dat ze opnieuw een saaie kantoorbaan moet uitvoeren. Een vrijheid waardoor ze ook de kracht van muziek en zang herontdekt.

Zowel het verhaal als de stijl lijken bedrieglijk eenvoudig. Toch kan je er als lezer niet omheen dat Tóibín moeiteloos personages opvoert en op natuurlijke wijze dialogen aaneenrijgt. De familieleden van Nora zijn na enkele bladzijden geen vreemden meer. Verder schuwt Tóibín de politieke achtergrond van de onlusten in Noord-Ierland niet. De twisten tussen de katholieken en protestanten zorgen voor een gespannen achtergrondverhaal. Verder slaagt Tóibín er heel goed in om een beheerste sfeer te doen omslaan naar een luchtige sfeer of omgekeerd. Net zoals in het echte leven kan de stemming in zijn verhaal plots veranderen. Nooit voelen deze wisselingen aan als een krachttoer van de schrijver. Een beter bewijs van stilistische soepelheid kunnen we niet geven.

Boekenkrant

Eerder verschenen op Cutting Edge


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.

Boeken van deze Auteur:

Het testament van Maria

The testament of Mary

Het huis van de namen