Een lange, gevaarlijke reis met vele obstakels
Cabaretier, acteur, zanger en nu ook romancier: Thomas Acda heeft een roman geschreven. Onderweg met roadie is een road-novel, traditiegetrouw het genre waarin de hoofdpersoon ontsnapping, avontuur en loutering zoekt in een doorgaans in eenzaamheid beleefde, niet van gevaar ontblote reis. Tijdens het lezen zweefde mij voortdurend de ultieme ‘roadie’ Don Quichot voor ogen. Een ridder van de droevige figuur derhalve, die ik wel vond passen bij sommige van de rollen die Acda speelt; een loser die steeds weer in een ander wak loopt.
Ontregelend
Het is de rol van loser die Acda in zijn eerste roman met verve neerzet en waardoor je niet los kunt komen van de persoon Acda zelf. Nu mag een road-novel best wel autobiografisch zijn. Denk maar aan Jack Kerouac’s On the Road uit 1957, de moeder aller road-novels. Net als Kerouac –en zijn vele copy-cats geeft Thomas Acda in de roman onthullende inkijkjes in zijn persoonlijke leven. Samen met de elementen ‘road’, ‘auto’, ‘reis’ en ‘Amerika’ blijft hij weliswaar keurig binnen de lijnen van de road-novel, maar ontregelend is het bij tijd en wijle wel. Hoewel in zijn werk extreem succesvol, is de hoofdpersoon in Onderweg met roadie, een voormalig muzikant, een regelrechte sukkel in intermenselijke relaties. De ene vrouw wil hem niet meer hebben, de andere vrouw weet nog niet of ze hem wel wil hebben. Hij worstelt continue met zijn gewicht en zijn drank- en cocaïneverslaving, en twijfelt bij voortduring aan zichzelf en zijn artistieke capaciteiten. De breuk met zijn partner zit hem niet alleen ontzettend dwars maar roept steeds opnieuw vragen en twijfels op.
‘Door deze gebeurtenis raakte ik in fase drie: de langzaam inslijtende overtuiging dat je ook inderdaad niks bent en dat het nog maar een kwestie van tijd is voordat mensen je ontmaskeren. Ik begon sluiproutes naar huis te nemen om maar niemand tegen te komen. Al mijn kleren verving ik langzaam door exemplaren in grijs- en donkerblauwtinten. Nou liep ik er voordat ik beroemd werd al niet bij als Pipo de Clown, maar nu ontdekte ik veel meer dan vijftig tinten grijs.’
Oud hondje
De kans te ontsnappen uit een neerwaartse spiraal van negatief denken komt in de vorm van Roadie, een oud hondje van Amsterdamse vrienden met een huis in Los Angeles. Ze willen graag naar Amerika, maar het hondje is te oud om nog te mogen te vliegen. Thomas –zo heet de hoofdpersoon! – besluit het hondje te brengen.
‘Kom op, Marieke! Ik breng je hond naar huis en ondertussen vlucht ik voor alles en iedereen. Geen drugs of drank onderweg. Clean terugkomen en dan een solocarrière beginnen of misschien ga ik weer een film maken. Mariek, zie je het dan niet? Jij je hond en ik mezelf weer terug.’
Non-fictionele avonturenverhalen
Zo simpel is het kennelijk. De zanger van de tophit: Niet of nooit geweest kende zichzelf niet en hoopte zich te vinden in een ouderwetse queeste in een nieuw jasje, een avontuurlijke reis door Amerika met een oude hond. En? Lukte dat? Heeft Acda’s romanfiguur zichzelf gevonden in een reis vol obstakels en gevaren? Het wordt me niet duidelijk. Net als de talloze literaire drop-outs die Kerouac probeerden te evenaren in grotendeels non-fictionele avonturenverhalen houdt Acda het bij een amechtige en hier en daar zelfs chaotische opsomming van regelrechte rampen die hem tijdens de reis overkomen, zoals geblokkeerde creditcards, persoonsverwisselingen, bijna-arrestaties, ontmaskeringen, ongelukken en black-outs en ziekenhuisopnames als gevolg van overmatig –jawel – drank en drugsgebruik. Er zijn confrontaties met criminelen en ongure bergbewoners, politie-agenten, halfgare indianen en hoeren. De dramatische actuele gebeurtenissen worden afgewisseld met een werveling aan herinneringen uit een blijkbaar onverwerkt verleden die wanhopig aansluiting zoeken met het heden van de hoofdpersoon. Dat leest allemaal wel lekker weg maar de zelfspot ligt er te vettig bovenop om echt grappig te worden.
Seks moet
Seks moet natuurlijk ook, in zo’n boek. Het is echter verplichte seks, verplicht bedoel ik vanuit het standpunt van de auteur; er moet gewoon seks in een boek, anders is het kennelijk geen goed boek. De seks is er aan de haren bijgesleept en ontstaat uit het niets. Er is de hoofdpersoon en er is een meisje dat mee naar boven wil, dus gaat het van huppakee. Maar goed, het is dan ook eigenlijk geen seks.
‘Ik weeg 123 kilo,’ zeg ik. Als ik geen weerstand meer heb, kan ik altijd nog weerzin proberen op te roepen. Maar die gasten hier hebben helemaal geen kilo’s. ‘264 pound.’ Ik schreeuw het iets harder dan ik zou willen. Als ik bij het woord pounds aankom, vindt Stef wat ze zoekt. En stopt het in haar mond. Haar vijfendertigjarige mond. Pijpen is niet strafbaar hier. Het is niet eens seks. Clinton had zich laten pijpen door Monica en dat werd, bleek uit een door CNN gehouden enquête, door 75 procent van de Amerikaanse vrouwen niet als seks gezien.’
Kip nuggets
Het hondje intussen slaat zich manmoedig door het verhaal heen zonder eigenlijk een rol van betekenis te spelen. Als ik goed heb opgelet krijgt het slechts één keer in de 208 pagina’s te eten: op één avond twee Big Macs, twee Quarter Pounders, dertig kipnuggets en een emmer water. Dat het arme beest daarna nog leeft mag een wonder heten. Tijdens een onhandige manoeuvre van de chauffeur vliegt hij uit de auto en knalt tegen een boom. Alweer net niet dood. Aan het einde van het boek ontsnappen de reizigers nog even samen aan het pistool van een criminele drugsdealer en is Tom zesentwintig kilo afgevallen.
Eind goed, al goed? Thomas heeft zichzelf gevonden, in elk geval zijn iets slankere zelf. Ach, ja misschien is dat verhaal op zich al goed genoeg voor een boek. Voor een afslankboek dan, welteverstaan. Want ook dat is vaak een lange en gevaarlijke reis met vele obstakels.
