Huis weg, man weg en toch geloof je het
[Recensie] Stel je even voor: je komt eindelijk thuis van een leuk uitje en al je spullen zijn verdwenen. In je huis staan de meubelen van een ander gezin die er nu ook in blijkt te wonen. Iets vergelijkbaars overkwam Fiona Lawson. Wanneer ze op een dag thuiskomt is alles wat van haar is verdwenen en brengen onbekenden hun spullen het huis binnen. Deze onbekenden blijken haar huis te hebben gekocht voor heel wat geld en Fiona komt op straat te staan. Ze is overtuigd dat het om een groot misverstand gaat en doet er alles aan om dit zo snel mogelijk op te helderen.
Wanneer daarna haar man Bram dan nog eens verdwijnt is, slaan bij Fiona de stoppen helemaal door en wil ze de waarheid zo snel mogelijk te weten komen.
Louise Candlish is in Groot-Brittannië geen onbekende meer en heeft daar ook geen introductie nodig sinds haar bestseller Our house, waarmee ze verscheidene prijzen heeft gewonnen waaronder de ‘British Book Awards 2019’.
Our house is nu eindelijk ook vertaald naar het Nederlands en ik keek er dan ook enorm naar uit om Ons huis te lezen. Ik kan het me maar niet voorstellen hoe het voor Fiona moet zijn geweest, thuiskomen en vreemden vinden die nu “wonen” in jouw eigen huis waar jij jarenlang voor hebt gewerkt en alles voor hebt gedaan. Het is bovendien niet alleen je huis maar ook je thuis dat je zult verliezen. Hoe is het mogelijk dat zoiets kan? Het klinkt zo onwaarschijnlijk en ergens vreesde ik ervoor dat het boek dan ook bij de haren getrokken zou zijn. Maar Louise Candlish slaagt er met glans in om een zeer sterk en realistisch verhaal te brengen.
Alleen de plot tussen Fiona en Toby leek mij iets onwaarschijnlijker maar paste wel in het verhaal.
Op scherpzinnige manier brengt de auteur het relaas via enerzijds Fiona die haar kant van het verhaal doet via een podcast voor de gekende Britse true crime documentaire The Victim en anderzijds via Bram die in een word-documentje zijn kant van het verhaal brengt. Beide perspectieven worden afgewisseld zonder in herhaling te vallen van elkaar, waardoor er ook geen overlappende scènes zijn wat vaak wel het geval is wanneer men werkt met wisselende perspectieven. Bovendien worden er ook af en toe na de podcastfragmenten van Fiona reacties van de luisteraars vermeld. Deze vond ik wel interessant omdat je zo kon volgen hoe zelfs de luisteraars misleid werden door alles, dit zorgde ervoor dat ik toch af en toe het boek eventjes dichtklapte om na te denken over bepaalde gebeurtenissen en passages.
Doordat het verhaal vanuit het perspectief van de twee hoofdpersonages wordt verteld creëert de auteur veel diepgang in het verhaal. Ik vond het bijzonder hoe de auteur van een onwaarschijnlijk verhaal een thriller heeft kunnen maken die op een zeer realistische manier is geschreven. Ons huis is dan één van die verhaal waarvan je denkt dat het allemaal onmogelijk is maar waarbij de auteur er toch in slaagt je te overtuigen dat het wel degelijk kan.
Deze psychologische thriller is voor mij toch wel een van de betere in zijn genre en zal mij nog lang bij blijven. Meermaals heb ik het boek even opzij gelegd, gezucht, nagedacht, laten bezinken, ik mag er niet aan denken dat mij zoiets zou overkomen.
Tijdens het lezen wordt al redelijk snel duidelijk hoe de vork in de steel zit. Maar het blijft spannend tot de allerlaatste pagina en er zijn heel wat onverwachte wendingen die het allemaal extra spannend maken.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
