[Recensie] Dit boek is al eerder verschenen, maar is opnieuw uitgebracht door Dutch Venture Publishing.
Het verhaal
“Er was eens… Ergens ver weg, diep in het Zwarte Woud, het dorpje Flüstern. Ooit viel dit dorp onder het toezicht van de mysterieuze graaf van Nebelburg. Niemand van de dorpsbewoners had hem ooit gezien, maar iedereen kende zijn donkere vervallen kasteel dat hoog in de bergen stond. Ondanks de geruchten en enge verhalen, die aan de kinderen werden verteld voor het slapen gaan, wist niemand wat er zich werkelijk afspeelde achter de oude kasteelmuren. Daar in Flüstern, vlakbij de Flüsternsee, woonde een meisje met haren als koren en ogen zo groen als lenteblaadjes. Door haar volk onbegrepen en ongeschikt gevonden voor het huwelijk. Dit meisje zou zonder dat zij het wisten hun levens en dat van de graaf voorgoed veranderen. Haar naam was Sieglinde en dit is haar verhaal…” [Van de achterflap]
Over wezenloze zielen is een verhaal dat is geschreven als een sprookje. Geen lief sprookje trouwens, maar behoorlijk duister. Het is ook zeker niet geschikt voor jonge lezers. Ook komen er elementen van verschillende fantasygenres in voor, die je normaal niet gauw in een sprookje zou verwachten.
Hoofdpersoon Sieglinde is zeker een geval apart. Ze is stoer, extreem brutaal en ze kan behoorlijk goed vloeken. Dit vond ik wel grappig en haar karakter maakt het verhaal meteen interessant. Haar acties zijn vaak net op het randje en het is regelmatig erg spannend of dit goed of slecht uitpakt.
Haar emoties vond ik wel erg alle kanten op gaan. Het ene moment is ze bang (terecht), maar op een ander moment, waarop ze echt bang zou moeten zijn, is ze weer zo kalm dat het bijna ongeloofwaardig wordt. Ze wordt snel boos, maar is daar ook niet echt consequent in. Het ene moment wordt ze kwaad om een toch niet al te erge opmerking en op het andere moment laat ze iets langs haar heen gaan wat toch echt niet door de beugel kan.
De slechterik in het verhaal is echt alleen maar slecht. Er is helemaal niets goeds in hem te vinden. De dingen die hij zegt en doet, deden me echt huiveren. Wat dat laatste betreft is het wel een geloofwaardige vijand.
Zoals typisch in een sprookje, moet Sieglinde een aantal opdrachten vervullen. Ze heeft hierbij echter zoveel geluk, dat de spanning niet meer daar in zit. De spanning zit wel in de ernst van het gevaar waar ze tegen vecht en of haar grote mond er niet voor zorgt dat de confrontatie te vroeg komt.
Het einde komt behoorlijk abrupt, net als de verrassing die erin zit. Het is in ieder geval geen typisch sprookjes einde en dat past wel bij het verhaal.
Er zitten voor mij leuke en minder leuke kanten in het verhaal. Maar het positieve gevoel overheerst, door het bijzondere hoofdpersonage en de echt enge vijand. Sommige fantasy elementen komen een beetje vreemd over in dit verhaal, maar ik vond het ook wel weer origineel. Dit is toch wel een heel bijzonder boek.
—
Eerder verschenen op Drukinkt
