Op een feelsschaal van je nagels vijlen (1) tot toen ik hoorde wie Taylor Metternich ging spelen in de Simon vs. film (10), hoe veel feels: 1
[Recensie] Dit boek is niet het beste, maar zeker ook niet het slechtste boek dat ik ooit gelezen heb. Er waren een paar elementen die ik wel aardig vond, sommigen die ik zelfs kon waarderen. Ik was bij dit boek tussen de twee en de drie sterren uitgekomen, misschien dus wel een score van een 5,5, als Victor Dixen niet ontzettend de mist in was gegaan. Daarover later meer.
Laten we het eerst maar even hebben over het plot. Toen ik hoorde over dit boek was ik meteen enthousiast. Ik houd wel van boeken waar je niet al te veel bij na hoeft te denken, die lezen alsof je reality TV zit te kijken. Daarom snap je mijn verbazing toen ik begon en het dat eigenlijk niet echt was. Naast de stukken die je vanuit Léonor’s POV volgt, krijg je ook stukken te lezen over de directie van Genesis. Hier hoor je al snel dat er iets niet helemaal in de haak is. Ik ga natuurlijk niet spoilen, maar het zorgde er wel voor dat het genre en het idee van het boek drastisch veranderde. In plaats van een licht boek over liefde in de ruimte deed dit boek zijn best om een wat serieuzer sci-fi boek te worden, en dat was ontzettend jammer. Dit boek probeert iets te zijn wat het gewoon niet is, en daarmee slaat Phobos de plank volledig mis.
De personages waren ook nou niet bepaald geloofwaardig. De manier waarop de jongens tegen de meisjes praatten deed me niet doen zwijmelen, nee. Ik wilde eigenlijk alleen maar wegrennen. De meeste van hen waren arrogant, ontzettend blij met zichzelf, en haast eng in hoe ze de meisjes aan de haak probeerden te slaan. Als ik in de Cupido had gezeten had ik meteen protest ingediend, want daar heb ik me niet voor opgegeven. Daarnaast werd het uiterlijk van de personages tot in den treuren beschreven. Echt, als ik nog een keer iets moet horen over Léonor’s goud-gele ogen of prachtige rode krullen ga ik gillen. Een keertje is genoeg, beste mensen. Ik kan echt wel onthouden hoe iemand eruit ziet.
Ik moet zeggen dat dit boek wel een zekere amuserende waarde had. Het idee dat mensen op Mars gaan wonen is op zich een ontzettend interessant gegeven, en er zaten natuurlijk genoeg sociale interacties tussen die wel enigszins grappig waren. Helaas werd dit alles helemaal teniet gedaan door ableist language en slut-shaming.
Ableism is discrimination and social prejudice against people with disabilities. Ableism characterizes persons as defined by their disabilities and as inferior to the non-disabled. (Definitie van Wikipedia)
In dit boek worden verschillende opmerkingen over autisme gemaakt. Zo wordt een van de mannelijke kandidaten beschreven als autistisch*. Hierdoor ontstaat een gesprek, dat dit letterlijke citaat oplevert: “Waarom zou de productie een autist selecteren voor zo’n missie?” Het was erg makkelijk geweest om in plaats van het woord autistisch iets in de trant van “niet sociaal” te gebruiken. Het is nergens voor nodig om op zo’n duidelijk negatieve manier over autisme te spreken. Maar ja hè, waarom zou je.
Zoiets dergelijks gebeurt nog een keer. Nadat voor het eerst bekend wordt hoeveel geld er gestort is voor elke deelnemer denkt Léonor dit: “Wat wel verrassend is, is dat er tóch mensen zijn die driehonderdduizend dollar hebben gestort voor een psychopaat die haar vriendinnen aanvalt en driekwart van haar tijd autistisch op haar bed zit te tekenen.” Hoezo wordt het woord autistisch hier gebruikt? Wat voegt het toe, naast autisme negatief weergeven? Het woord autistisch wordt hier gebruikt om een negatieve lading aan een handeling te geven. Als dit geen ableism is weet ik het ook niet meer, en dit kan echt niet door de beugel.
En alsof dit nog niet genoeg was, kwam er nog een schepje boven op. Naast ableism werd er ook nog een dosis slut-shaming toegevoegd.
Slut-shaming is a form of social stigma applied to people, especially women and girls, who are perceived to violate traditional expectations for sexual behaviors. Some examples of circumstances wherein women are “slut-shamed” include violating dress code policies by dressing in perceived sexually provocative ways. (Definitie van Wikipedia)
The action or fact of stigmatizing a woman for engaging in behaviour judged to be promiscuous or sexually provocative. (Definitie van the Oxford Dictionary)
Slut-shaming is iets wat in onze maatschappij zit, en waar we zo snel mogelijk vanaf moeten. Een voorbeeld is het idee dat je in Amerika de dress code schendt als meisje wanneer een BH bandje zichtbaar is, omdat dit geïnterpreteerd wordt als ‘uitdagend’. Het idee dat mensen die verkracht worden het over zichzelf hebben afgeroepen door wat ze aan hebben. Het objectiveert meisjes, forceert hen om hun seksualiteit (of iets wat daarop lijkt) te onderdrukken. Hierdoor kon ik mijn woede amper bedwingen toen ik dit stukje in Phobos tegenkwam: “Sletterig? Het meisje dat een paar maanden geleden nog niet eens wist hoe ze lippenstift op moest doen? Nee, dat ben ik niet.”
Hoezo heeft lippenstift in hemelsnaam iets te maken met sletterig zijn?! Hoezo heeft lippenstift of make-up in het algemeen überhaupt iets te maken met een man? Als een meisje zich mooi wil maken voor zichzelf dan moet ze dat doen. Opmaken doe je niet alleen voor een man, en het geeft een man zeker niet het recht om iets van je te verwachten.
Lippenstift heeft niks te maken met seksuele handelingen.
Het beeld dat dat citaat aan meisjes geeft, het idee dat je sletterig bent als je lippenstift draagt, doet mijn bloed koken. Dit kan je niet maken. Simpel.
Toen ik aan mijn broertje vertelde waarom ik zo pissig was moest hij even nadenken. Toen zei hij, ‘Deze man schrijft een boek voor jonge meisjes die best onzeker zijn over hun uiterlijk, en dan schrijft hij die zin? Dat is best raar.’ Jullie snappen wel dat ik nog nooit zo trots op hem ben geweest. Het is echter wel triest dat mijn jongere broertje dit door lijkt te hebben, en een volwassen man niet.
Wat ik verder ook van dit boek vond, ableism en slut-shaming kan gewoon niet. Punt. Dat is een boodschap waar ik simpelweg niet achter kan staan, en ik kan dan ook niet anders dan dit boek de laagst mogelijke score geven. Jammer, want het had zeker potentie, maar hier wil ik niks mee te maken hebben.
*De persoon die hem beschrijft vermoedt autisme. Er is op geen enkel moment een werkelijke diagnose.
—
Eerder verschenen op AllTheFeels
