"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Prinses Kevin

Zaterdag, 15 februari, 2020

Geschreven door: Michaël Escoffier
Artikel door: Nico Voskamp

Ik verkleed me als een prinses. Nou en?

[Recensie] Het zuurstokroze geklede figuurtje dat in een spiegel kijkt op de voorkant van dit prentenboek is maar voor één interpretatie vatbaar: we kijken hier naar een raszuivere prinses. Alleen, het is een jongetje. In een roze jurk. Hij vindt dat hij een prinses is.

Big deal. Anno 2019 is dit nou niet een situatie die mensen de gordijnen injaagt. Misschien (maar hopelijk niet!) is het in Frankrijk waar het origineel is uitgegeven, wel een taboe. Of misschien moeten we het zo zwaar niet opnemen, en geeft Michaël Escoffier gewoon de boodschap af dat we kunnen doen wat we willen, mits binnen redelijke grenzen. ‘N’est pas?’

Wat de achterliggende beweegredenen ook zijn, dit prentenboek heeft zijn kwaliteiten. Ten eerste zijn de tekeningen van Roland Garrigue een lust voor het oog. Het ventje Kevin is een olijk getekend jochie met grote ondeugende ogen, een zeer brede glimlach, zwart piekhaar en natuurlijk een schitterende gouden kroon op zijn hoofd. Ook de andere kinderen, zoals die grote groep op het schoolplein, hebben allemaal dat ‘joie de vivre’ en dat heerlijk onbezorgde dat jonge kinderen zo overtuigend kunnen uitstralen. Ook Kevins vriendinnetje Julia heeft precies de goede uitstraling om Kevin verliefd op haar te laten worden. Ondanks zijn roze jurk.

Kookboeken Nieuws

Ten tweede zijn er dan de teksten, uit het Frans vertaald door Tosca Menten. Vlotte teksten, een beetje brutaal, zeker, maar soms lijken ze iets te hoog gegrepen voor de doelgroep waar de tekeningen juist wel bij aansluiten. Maar vrolijk zijn ze wel, en ze geven het verhaal luid en duidelijk weer.

Tja, dan ten derde het verhaal. Het was al aangesneden: heel schokkend is de premisse daarvan niet, dat jongetje in vrouwenkleren. En het verloop van het verhaal, is dat bijzonder dan? Neen. Dat kabbelt maar zo’n beetje voort, zonder dramatische gebeurtenissen van enige betekenis. Wat wil Michaël Escoffier nu eigenlijk vertellen? Veel meer dan dat het oké is om af en toe van hokje te wisselen qua kleding, halen we er niet uit.

Hoewel, vinden de jongens uit Kevins klas het wel oké? Op het feestje wil niemand van de klasgenoten (verkleed als ridders) hem een hand geven. Dat duidt toch op discriminatie. Door de jongens wordt prinses Kevin in elk geval buitengesloten. Hopelijk is er nog iemand die hem door de aldus ontstane eenzaamheid helpt. Anders lijkt het erop dat zoiets onschuldigs als het aantrekken van een prinsessenjurk (en een gouden kroon op je hoofd zetten) je voorgoed buiten je vertrouwde groep plaatst. Dat zou na een heleboel eeuwen beschaving toch zonde zijn.

Voor het eerst verschenen op De Leesclub van Alles