Kroniek van zelfhaat
De charme van Pussy album is het totale gebrek aan subtiliteit. Deze debuutroman van Stella Bergsma toont een vrouw die overal schijt aan heeft. De hoofdpersoon Eva van Liere neukt en pijpt iedereen, ze zuipt, beledigt en zoekt ruzie. Oftewel: een vrouw kan ook een klootzak zijn.
Van deze roman verscheen een voorpublicatie op Athenaeum.nl
Aan het begin van het boek is Eva nog vrij keurig gewoon docent Nederlands, maar nadat ze zich in de klas door een leerling heeft laten nemen, wordt ze van school getrapt. Zonder houvast in haar leven is er geen redden meer aan en begint de enkele reis naar de goot. Eva moet en zal zich kapot hoereren en drinken. De liederlijke levensstijl blijkt een uiting van zelfhaat. Pussy album telt in zes maanden af naar het onafwendbare einde. Ieder hoofdstuk beschrijft een maand uit Eva’s leven met een stijgend alcoholpromillage – op het laatst is dat 5.3.
Recht voor de raap
Bergsma vermijdt de nuance om de aard van Eva neer te zetten:
‘Ik ben een vrouw, ik wil neuken, maar doe alsof ik niet wil neuken, anders willen mannen me niet neuken. Mijn nee betekent ja en mijn ja nee, behalve soms, dan is het omgekeerd. Niemand die het snapt, ikzelf al helemaal niet. Daarom is het een mysterie.’
Deze brute toon klinkt het hele boek door. En dat is wel wat veel. Op een gegeven moment weet je het wel. Weer dronken, weer porno, weer ellende. Maar waarom lezen we dit allemaal? Na veel vijven en zessen komt de aap uit de mouw. De reden van de zelfhaat blijkt niet zo verrassend. Ooit was Eva van het huisje-boompje-beestje. Maar omdat dat haar beklemde ging ze vreemd en wilde haar Stephan haar niet meer en vanaf toen deed niets er meer toe. Ook is er op een achtergrond nog een vader die haar voor hield dat ze slecht was. Haar woeste leven is dus een schreeuw van zelfdestructie. Ze moet kapot.
Treffende taal
Omdat het verhaal nogal dun is, moet dit boek het hebben van de stijl. Die is grof, maar soms ook poëtisch – ‘Troosteloze flats stapelen zichzelf de grijste in’, of grappig – ‘Eva en de alcoholadefabriek. Met de pont over de portrivier van Willy Wodka’. In een van de weinig vrolijke en uitgelaten momenten van Eva schrijft Bergsma: ‘Ik ben het grootste uitroepteken dat er rondloopt.’ Taalvaardig en creatief met woorden en beelden is ze zeker.
Pussy album is een lekker onfatsoenlijk boek, maar omdat het zo dooremmert op den duur ook vermoeiend. Gelukkig houdt de treffende taal het leesbaar.
