Om gek van te worden
In kranten stonden ze, vroeger. Plaatjes met getekende poppetjes, autootjes, honden, katten, cactussen, huizen – en de opdracht: zoek de verschillen.
Twee soorten had je. In de ene soort stonden twee plaatjes naast elkaar. Op de plaatjes cartoonachtige tekeningen met een hele drukke scéne. Veel figuren, veel objecten, veel handelingen. Van dat plaatje stonden er dan twee naast elkaar, op het eerste gezicht identiek, maar dat was natuurlijk niet zo. Er waren acht verschillen. Ik kwam nooit verder dan zes. Of zeven.
De andere soort had een rijtje plaatjes naast elkaar, ook al op het oog identiek. Dat konden tien plaatjes zijn, of veertig: een hele bladzij vol. Tussen al die veertig plaatjes stond er één die afweek. De opdracht: vind die afwijkende. Ik vond hem nooit.
Leren omgaan met teleurstellingen hoort bij het leven; het is daaraan, en alleen daaraan te danken dat dit in het Nederlands vertaalde boekje van een sadist genaamd John Bigwood nog niet wild in snippers gescheurd op de bodem van de papierkliko is beland. Het staat namelijk vol met dit soort puzzels.
Met de veel te optimistische opdracht: “Kies een puzzel en volg de instructies op de linkerpagina. Of je er nu één of meerdere verschillen uit moet halen, op elke bladzijde is genoeg te zien om je hersens eens goed te laten kraken. En je steekt er ook nog wat van op. Mocht je er niet uitkomen, de oplossingen staan achter in het boek. (Maar die heb jij natuurlijk niet nodig.) Veel plezier!”
Yeah right.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
