Als de uitgestorven sabeltandtijger weer tot leven is gewekt
[Signalering] In het jaar 2100 maak je via je contactlenzen verbinding met het internet, zullen DNA- en eiwitsensoren je dagelijks screenen op mogelijke ziektesymptomen, maakt een telepathisch geïnstrueerde robotkok je ontbijt klaar en zweef je met je magnetische auto geluidloos over een supergeleidend wegdek naar je kantoor. Omdat de auto zelfbesturend is, kun je in alle rust het nieuws tot je nemen: enkele kernfusiecentrales wachten op ontmanteling, ouders downloaden steeds vaker programma’s waarmee ze kunnen vaststellen hoe hun toekomstige kind eruit zal zien en de uitgestorven sabeltandtijger is tot leven gewekt.
Science fiction? Reis naar de toekomst, een bestseller van hoogleraar quantumfysica Michio Kaku, doet ons anders geloven. Zijn beschrijvingen van de ontwikkelingen in geneeskunde, energiewinning, informatica en vervoer mogen soms onvoorstelbaar lijken, maar zijn allerminst verzinsels. Die reis is allang begonnen, zo laat hij in samenspraak met tientallen gerenommeerde collega’s zien; die toekomst is al in potentie aanwezig in de huidige stand van wetenschap en technologie.
Het is een genoegen die reis mee te maken: de auteur is een heldere docent en boeiende verteller, die je in flink tempo invoert in de veranderingen die het menselijk leven op alle terreinen te wachten staat. In dat genoegen schuilt evenwel ook een zeker onbehagen, althans voor deze lezer. Zeker, de auteur heeft ook oog voor de mogelijke kwalijke gevolgen en toepassingen van al die nieuwe technologie. Maar zijn gejubel over de wetenschappelijke vooruitgang als motor voor de menselijke beschaving is zo overheersend, dat zijn kritische geluiden al gauw weer verstommen. Die motor wordt bij Kaku wel erg zelfsturend – met ethiek, politiek, economie en cultuur als behulpzame dan wel tegensputterende passagiers.
Zo blijkt de Reis naar de toekomst niet alleen heel opwindend te zijn, zoals de uitgever het aanprijst, maar ook verontrustend: willen we wel alles wat straks kan of hebben we uiteindelijk niets te willen?
—
Eerder verschenen in Intermediair
