De liefde van jongens en de zee
[Recensie] Op mistige winterdag wandelt een groepje mensen over het strand bij Provincetown, Massachusetts. De Engelsman Philip Hoare is een van hen. Hij kijkt naar de zee, zoals hij dat bijna dagelijks doet, aan welke kust hij ook is. “The sea, everywhere the sea, and no one looping at it” citeert hij Dany Laferriere. Hij denkt aan onze aarde die voor het grootste deel uit water bestaat, aan het getijde, aan de walvissen die er leven en dan kan hij, ondanks de kou van deze dag zijn behoefte om zelf in het water te gaan niet onderdrukken. Hij ontdoet zich van zijn kleren en rent de vloed tegemoet.
Philip Hoare(1958) is een auteur die in 2009 bekendheid kreeg toen hij een boek schreef over walvissen, Leviathan. Het onderwerp viel op. Eerder had hij altijd gepubliceerd over literatuur zoals over Noël Coward, Stephan Tennant en Wilfred Owen. Maar in Leviathan legde hij een onverwachte passie aan de dag bij het beschrijven van de zee en de grote dieren die er in leven. Sindsdien heeft hij zich ontwikkeld tot wat in het Engelse taalgebied wel genoemd wordt de Alan MacFarlane van de zee. Alan MacFarlane is de auteur van bestsellers over wandelen en over landschappen. Hoare lijkt eenzelfde positie te gaan innemen over het bereizen van de zee.
Recent verscheen van Hoare Risingtidefallingstar. Deze titel moet je gewoon rustig hardop lezen. Dan blijkt dat het geen IJslands is. Het boek is een verzameling opstellen waarin Hoare zijn beide passies combineert; hij vertelt over schrijvers (Shelley, Wilde, Elisabeth Browning, Virginia Woolf)), historische personages (Nelson) en hun leven met en in de zee. Net als in het verhaal over de winterse zwemparadijs komt hierin de speelsheid en wat naïeve houding van de schrijver tot uiting. Het is een kenmerk dat mij gedurende het lezen van dit boek voor de auteur heeft ingenomen.
Risingtidefallingstar gaat over de zee EN over literatuur. Ik zou zeggen: dan krijg je Hoare op zijn best. Het is ook een sterk persoonlijk getint boek. Hoare schrijft een prachtig essay over zijn fascinatie voor de androgyne David Bowie. Hij voegt een hoofdstukken toe over de Amerikanen Melville en Thoreau en over Oscar Wilde, over blauwogige jongens met een doorschijnende huid en een open, kinderlijk karakter. Steeds meer krijg je het gevoel dat de auteur het over zichzelf heeft, maar ook over de mensen waar hij van houdt.
En steeds is de verbindende factor het water, de zee. Het boek begint en eindigt met hoofdstukken over zijn verblijf op Cap Cod bij de excentrieke tachtiger Pat de Groot. Opgevoed en voorbestemd om een sociëteit figuur te worden in New York, trouwde ze een kunstenaar uit de kring van Willem de Kooning en ging leven op het uiterste puntje van Cap Cod. Rijk, getalenteerd en diep verbonden met kust en zee, is zij de muse waarin Hoare zijn boek opdraagt.
—
Voor het eerst verschenen op De Leesclub van Alles
