Ik kan het ook
[Recensie] Dat Anthonie Holslag voor volwassenen kan schrijven, heeft hij inmiddels allang bewezen. Eigenlijk is de auteur al een doorgewinterde schrijver, maar op het gebied van de kleuterliteratuur is hij een debutant. Toch wilde hij het roer blijkbaar eens drastisch omgooien en heeft een kinderboek geschreven, een spinnenboek. Voor de allerkleinsten welteverstaan en daar is hij meer dan uitstekend in geslaagd. (Als je dat als grote meid tenminste net zó kan beoordelen als een kind dat zou kunnen.)
Dus… de proef op de som genomen en mijn kleine, roodharige neefje geappt dat ik hem dringend nodig had. Een ‘geluk bij een ongeluk’ – voor zover ik dat kan zeggen, zonder lelijk over te komen, waar ik dan bij deze alvast mijn excuses voor aan wil bieden – was dat hij ook nog eens bang was voor angstaanjagende, akelige, veel potige, onvoorspelbare en plakkerige spinnenwebben fabricerende spinnen.
49 broertjes en zusjes
De cover trok mijn neefje al meteen, want Ronny ziet er zo eigenlijk heel vriendelijk uit. De tekening is sober gehouden, maar daardoor richtten die kleine oogjes van mijn neefje zich wel meteen op de protagonist van dit boek. Ronny is een bosspinnetje, hij heeft wel 49(!) broertjes en zusjes, maar Ronny is het onderdeurtje van de familie. Dat wil zeggen, heel klein en eigenlijk moet hij niet alleen opkijken naar de volwassen spinnen, maar ook letterlijk tegen zijn broertjes en zusjes. Dat is niet leuk voor Ronny, want ze zijn even oud en dus zouden ze precies hetzelfde moeten zijn. Nu wordt Ronny geplaagd dat hij véél kleiner is dan de rest en dat maakt hem natuurlijk heel verdrietig.
“Ze lachten hem uit. Soms gooiden ze kleine takjes of steentjes naar hem. Ronny vond dat natuurlijk vervelend. Het maakte hem verdrietig.” Gelukkig heeft hij een lieve en verstandige moeder die hem een hart onder zijn kleine riempje steekt en een paar wijze dingen zegt die Ronny heel goed onthoudt. Ronny leert zich daardoor goed te weren en hij gedraagt zich daardoor eigenlijk veel verstandiger dat de andere, grotere spinnen die hem plagen.
Ze vertelt hem ook de geheimen van het webben-bouwen en dat als Ronny heel goed en heel lang oefent het hem nog gaat lukken ook. Eerst is hij zenuwachtig en bang dat hij het niet onder zijn acht kleine spinnenknietjes krijgt, maar voilá het gaat Ronny toch lukken.
“’Ik durf niet,’ zei hij met tranen in zijn ogen.
Zijn moeder keek hem met een lieve glimlach aan. ‘Je moet in jezelf geloven, Ronny. Niemand anders zal dat voor je doen. Alleen jij kunt dat doen.’ [….] ‘Ik kan het ook,’ schreeuwde hij. ‘Ik kan het ook’.”
Ronny is er super trots op natuurlijk en dat heeft hij ook verdiend. Nu kunnen de andere spinnen ook trots op hun kleine broertje zijn, die groots is in zijn daden. Eerst was het nog moeilijk, maar nu bruist hij van zelfvertrouwen.
De manier waarop Anthony Holslag er in is geslaagd om dit verhaal te schrijven is uitermate goed gelukt en inspirerend voor de kleintjes onder ons. Ik moet wel eerlijk zijn, want ik heb helemaal geen roodharig neefje. Maar wanneer ik die wel had gehad, weet ik zeker dat hij met zijn haarkleur dan ook wel eens een plagerijtje zou oplopen. Op school, op de gymclub of in de speeltuin. Dit verhaal geeft een heel mooi beeld van wat plagen is en hoe het is om geplaagd te worden. Dat de auteur er ook nog in is geslaagd om dit actuele thema subtiel te beschrijven, op een losse manier en vooral zónder moralistisch over te komen, is echt een verdienste. Misschien is het verhaal zelfs wel een hulpmiddeltje om de kleine-kindertjes-spinnenfobie ter sprake te brengen. Want Ronny is een héél lieve spin.
En dan wil ik Gidion van de Swaluw natuurlijk niet vergeten. De illustraties zijn werkelijk prachtig, niet te gedetailleerd, zodat je in één oogopslag kunt zien wat er mee bedoeld wordt.
—
Eerder verschenen op metdeneusindeboeken
