Keep on rockin’ in the free world
[Recensie] In 1993 neemt de Amerikaanse country legende Jonny Cash tijdens een van zijn vele depressies een schitterend album op met voor een groot deel covers. Het album heet American Recordings en is een ongeëvenaard persoonlijk document. Het toont de man in zijn diepste wanhoop en verdriet. De opnames zijn zo kaal mogelijk, we horen alleen Cash die zichzelf begeleidt op gitaar. Tot aan zijn dood in 2003 zal hij om de zoveel jaar een nieuw album in deze reeks opnemen. Op American Recordings deel 3, Solitary Man, staat een schitterend nummer dat voor mij met de cover van Nick Cave’s The Mercy Seat, ook op dit album, het hoogtepunt is van deze reeks: I see a Darkness. Het nummer gaat over de diepe vriendschap tussen twee vrienden. De ik-persoon is somber van aard en vraagt zijn vriend zijn donkere gedachten te helpen wegjagen.
“Did you know how much I love you
Is a hope that somehow you
Would save me from this darkness?”
Voor mij is het al twintig jaar een wereldsong, ik had ooit een vriend die deze rol voor mij vervulde, helaas overleed Maarten alweer jaren terug. Cash’ vertolking kan ik duizend keer per jaar horen.
Wat ik niet wist dat de schrijver van deze song Bonnie ‘Prince’ Billy is, een Amerikaanse singer-songwriter die in 1999 een album uitbracht met dezelfde naam. Ik luisterde afgelopen week dit album en inderdaad ook prachtig. Wat ik ook niet wist is dat hij Cash in zijn uitvoering begeleidt en de achtergrond vocals voor zijn rekening neemt. Ik kwam erachter tijdens het lezen van Rootsrock, 53 singer-songwriters in de periode 1980 – 2000 die rocken van Wiebren Rijkeboer. In korte stukjes laat de Groningse muziekkenner Rijkeboer je kennis maken met een lange rij van bekende, minder bekende en volslagen onbekende muzikanten uit de tradities van wat hij roots- en countryrock noemt. Bekende namen zijn Springsteen, Nick Cave, Bob Dylan, Lou Reed en Neil Young. Minder bekend zijn John Hiatt, John Mellencamp en T-Bone Burnett. Volslagen onbekend, voor mij althans, is Sparklehorse met het prachtige album, het onuitspreekbare Vivadixiesubmarinetransmissionplot, James McMurtry en bovengenoemde Bonnie ‘Prince’ Billy.
Rijkeboer vertelt met veel enthousiasme over al deze muziekhelden. Hij dist sappige anekdotes op, weet wie met wie wanneer speelde en wie door wie is beïnvloed. Zijn boek is een kleine encyclopedie van merendeels vergeten helden uit de Amerikaanse rockgeschiedenis. Erg fijn is dat je nu met spotify al lezend meteen de muziek erbij kunt luisteren en de meest mooie nieuwe muziek ontdekt.
Twee minpuntjes in het verder perfecte boek. Een play list had Rijkeboer toch wel even voor ons kunnen samenstellen; van elke besproken artiest de beste song. Het kan nog steeds Wiebren! En het geboortejaar aangeven van zijn helden was ook handig geweest om de (voornamelijk) heren meteen in de tijd te plaatsen.
Tot slot nog een lekkermakertje. Luister vooral naar Out in the heat van de voor mij ook weer onbekende Victor Krummenacher uit 1995. Rijkeboer:
“Out in the heat is pure Americana – ook al is die term in 1995 geen gemeengoed – maar je waant je wel op verlaten woestijnweggetjes als je Krummenacher hoort zingen:
‘Down in Questa, down in Llama, down in Santa Fe
The road winds slowly through the hills and sucks up half the day’En dan zet ter vervolmaking een jankende slidegitaar in. Krummenachers composities zijn aards en landschappelijk, bezitten een verhalende structuur en zijn verpakt in mooie melodieën. Krummenacher weet met een pennenstreek een beeld van verlatenheid en desillusie neer te zetten […] Een coherent werkstuk.”
Niets van gelogen, prachtig beschreven, prachtige muziek. Rootsrock is een heerlijk boek.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
