Poezië van gemis
[Recensie] Deze bundel poëzie Rouw bevat geen stereotiepe ‘ik mis je’-gedichten. De keuze van Hagar Peeters, die de bundel samenstelde, is op een enkele uitzondering na, op eigentijdse moderne poëzie gevallen waarin het gemis soms hoorbaar maar vaker voelbaar aanwezig is en dan slechts in een enkele zin wat explicieter naar voren komt. Er zijn ook diverse gedichten waarin de lezer toch wel op zoek moet gaan naar het thema rouw. Het gemis blijft hier wat abstract en verborgen in tegenstelling tot het gedicht van Louis Paul Boon die in meer directe bewoordingen het gemis van zijn vader beschrijft evenals Bert Schierbeek dat doet ten aanzien van zijn vrouw.
Bijzonder is het gedicht van Merel Morre waarin de blijvende verbondenheid na het heengaan doorklinkt. Iets klassieker van stijl is het gedicht van Martinus Nijhoff waarin de weemoed voelbaar is en die wat klassiekere toon is ook hoorbaar in de gedichten van Anna Enquist en M. Vasalis.
Actueel is het gedicht van Lieke Marsman, dat aan mensen die aan corona zijn overleden en hun nabestaanden is opgedragen, al wordt het woord corona niet als zodanig genoemd. Ook het gedicht van Ingmar Heytze heeft een actuele aanleiding want het is een in memoriam aan Peter R. de Vries.
Luuk Gruwez tekent tamelijk genadeloos de sfeer in een ziekenhuis waar iemand met kanker ligt en eindigt met de woorden “Ik moet haar zoenen tot ze sterft”. Ook Vrouwkje Tuinman schrijft over het ziekteproces vanuit het perspectief van een betrokken omstander en spreekt over “jouw ogen sluiten”.
Hester Knibbe schrijft naar aanleiding van de pièta van Michelangelo – Maria die haar gestorven zoon Jezus vasthoudt – en spreekt over “stil liggen in het marmer van zijn moeder”.
Hagar Peeters studeerde cultuur-, mentaliteits- en ideeëngeschiedenis vanaf de Verlichting en werd in 2005 tot Jeugddichter des Vaderlands gekozen. Gedichten van haar worden gezongen door Wende Snijders en Herman van Veen. Zij stelde eerder de vergelijkbare bundel Liefde samen en recent de dichtbundel De schrijver is een alleenstaande moeder.
In deze bundel Rouw ligt de nadruk in de gekozen gedichten op eigentijdse poëzie die soms wat abstract is, vraagt om herlezing. Niet iedereen met gevoelens van rouw zal zich daarom hierin kunnen herkennen. De bundel veronderstelt de nodige affiniteit met de gehanteerde taal en gekozen beelden en dat zal niet voor iedere liefhebben van poezie gelden.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De leesclub van alles
