Dus dit is het?
[Recensie] Een kille tochtvlaag langs je ruggengraat, besneeuwde ruitjes, de houtkachel die loeiend de strijd aangaat met de toenemende koude, jij op de doorgezakte groene bank met een dekentje over je knieën een boek lezend. Tenminste, als je het kraken van het houten plafond door de wind kon negeren. En morgen komt er een nieuwe dag, met vrijwel zeker weer gewoon een deprimerende actie rondom een stervend dier: jouw werk als dierenarts. Misschien vannacht al.
Dat is het leven dat Christiansen toebedeelt aan de protegé van deze Zweedse roman: Lydia. Een erg sociaal leven is dat niet. Lydia heeft gewoon niet zoveel behoefte aan mensen om zich heen, of misschien komt dat contact er eenvoudigweg niet van. Ze studeert en gaat daarna in een stadje in Noorwegen werken als dierenarts. Dat werk geeft haar voldoening. Maar in de privésfeer blijft een bepaalde hunkering hangen, een verlangen naar meer. Om met de oude Doe Maar-hit te spreken: ‘Is dit alles?’
Ondanks die wat sombere recap is dit geen neerdrukkend boek. De lezer wordt meegenomen in het alledaagse leven van Lydia met alle ups en downs die daarbij horen. Beschrijvingen van het imponerende Noorse (en Zweedse) landschap horen daarbij, en ook de gedragingen van de mensen waarmee Lydia in contact komt.
Verrassend sociale mensen trouwens, voor zover asociaal gedrag een oorzakelijk verband zou hebben met het leven in een enorm land met weinig menselijke bewoners. De meeste personen in Noorwegen zijn vriendelijk, knopen een praatje aan. Zelfs de boeren waar Lydia vaak komt om van één van hun dieren de losse stukken weer aan elkaar te naaien na een ongeluk, geven blijk van waardering. Vooral als ze weer een viervoeter voor de poorten van de koeienhemel wegsleept.
Christiansen is beregoed in het beschrijven van dat soort situaties. Lekker plastisch, met veel bloed, opengereten buiken, gebroken poten, bijna gestikte honden, omgevallen paarden, legt hij wisselende uitdagingen op de weg van de dierenarts. Lydia lost het allemaal naadloos op. Met gemengde gevoelens soms, dat wel, maar altijd gewetensvol en met respect voor dier en mens.
Tussen die regels door kan de lezer genieten van prachtige natuurbeschrijvingen. In alle seizoenen krijgen we in hoge resolutie besneeuwde dan wel uitbundig bloeiende uitzichten voorgeschoteld. Ook de getaande, gerimpelde, kromgetrokken mensen die in de verlatenheid hun huisje bewonen komen viverend tot leven.
De gemiddelde sfeer tenslotte is het best te omschrijven als een zachtglanzende, allesdoortrekkende somberheid. Het is niet dat Lydia ongelukkig is; ze marcheert gewetensvol door de dagen heen en doet haar werk naar behoren. Alleen lijkt de volvette lol in het leven haar door de vingers te glippen; het voelt als een gat in haar ziel dat zich maar moeilijk laat vullen. En aan het einde van de dag gaat de zon gewoon weer onder boven de eindeloze velden.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
