"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Prachtige wereld, waar ben je

Vrijdag, 11 maart, 2022

Geschreven door: Sally Rooney
Artikel door: Nico Voskamp

Aan het liefdesfront, en de rest, weinig nieuws

[recensie] De flaptekst: “Prachtige wereld, waar ben je gaat over vier mensen die elkaar liefhebben en elkaar pijn doen. Het gaat over seks, over vriendschap en over de wereld waarin zij leven. Het is een universeel verhaal dat zich afspeelt in Dublin en in een klein stadje aan de Ierse westkust, over de vage grens tussen alleen-zijn en eenzaam zijn, en over hoe je je leven kan delen met anderen.”

Dus deze tekst moet mensen aansporen om het boek te gaan oppakken in een boekhandel, bebladeren, kopen, lezen zelfs? Het valt vast niet mee om flaptekstschrijver te zijn, misschien is het zelfs zenuwslopender dan recensies schrijven, maar dit vrijblijvende kulverhaal over het nieuwe boek van Sally Rooney wakkert hier geen leeshonger aan. Lezen dan maar, misschien valt het mee.

Nope, we moeten de flaptekst serieus nemen. Het verhaal in dit boek stijgt niet uit boven “een universeel verhaal …, over de vage grens tussen …, en hoe je je leven kan delen…” Het vorige boek van Rooney, Normale mensen, snijdt grofweg dezelfde thematiek aan. Ook daar ging het over de aantrekking/afstoting tussen twee personen, en de ontwikkeling van die personen binnen die relatie. De ups en downs waren iets heftiger dan in dit boek, maar op een universeel niveau hetzelfde.

In ‘Prachtige wereld …’ gaat Alice, succesvol romanschrijver, samen met Felix, distributiecentrummedewerker, naar Rome. Dat is de hoofdmoot van dit verhaal. De reis verschuift soms van doel, als Alice weer een prijs voor haar vorige boek in een grote stad op moet komen halen. Felix en Alice leren elkaar kennen tijdens de reis. Dat levert frictie op omdat de twee werelden langs elkaar schuren. Alice is slim maar onzeker en Felix is minder slim maar heeft branie. Samen leren ze gaandeweg elkaars pluspunten kennen, en elkaar lichamen.

Boekenkrant

De tweede verhaallijn wordt bezet door een ander duo: Eileen die net een relatie achter de rug heeft maar een nieuwe liefde zit opkomen in Simon. Uit berichtjes die ze elkaar sturen, leren we die twee kennen. Eigenlijk is dat wat het boek doet: langzaam de laagjes van de karakters afpellen, tot hun echte kern naar boven komt. Op zich doet Rooney dat mooi – ze kan schrijven en verrast met prachtige zinnen. Maar ze doet het ook langzaam – te langzaam voor deze lezer.

In dit bericht van vriendin Eileen aan Alice zien we de vriendschap ietwat bekoelen:

“Alice, ik moet zeggen dat het me nogal verbaast dat je nu alweer op werkreis bent. Toen ik je in februari sprak, meende ik te begrijpen dat je uit Dublin wegging omdat je geen mensen wilde zien en tijd nodig had om uit te rusten en er weer bovenop te komen. …. Maar ik neem aan dat je voor al die reisjes vanaf Dublin Airport vertrekt? Had je je vrienden niet kunnen laten weten dat je in de stad zou zijn? Je hebt Simon en mij in elk geval niets laten horen en Roisin verteld me net dat ze je twee weken geleden een appje had gestuurd waar ze nooit antwoord op heeft gekregen….”

Real life van een succesvolle romanschrijfster gemixt met wederzijdse karakterstudies, zo zou je dit boek kunnen typeren. Aan de soepele stijl valt de getalenteerde schrijfster te herkennen. Maar ze lijkt, net als de rest van de mensheid eind 2021, vast te zitten in een pandemische wereld die niet meer zo prachtig is. Dat haalt de glans uit de tekst en maakt dit geen buitengewoon boek meer. Laten we hopen dat ze de inspiratie weer kan vinden. Dan kan die flap meteen ook aangepast worden.

Ook verschenen op Nico’s recensies en Tiktok

Boeken van deze Auteur: