Scenario’s van de straat
[Recensie] Iedereen om ons heen gaat ergens naartoe, denkt ergens aan of zit ergens mee. We zijn misschien figuranten in elkaars leven, maar iedereen speelt de hoofdrol in zijn eigen film. In dit boekje van schrijver en communicatieadviseur Marjolein Scherphuis en fotograaf Alfred Oosterman krijgen we een kijkje in de scenario’s van die films. Aan de hand van een reeks zwart-wit foto’s zijn er ultrakorte verhalen bedacht die beschrijven wat de gedachtes en de situatie van de gefotografeerde persoon zouden kunnen zijn. Zo zien we iemand die haast heeft, rookt, typt of wandelt en zien we mensen van verschillende leeftijden en op verschillende plekken met de focus op straten en steden. Bij de foto ‘Gezien worden’ van twee kinderen in het verkeer schrijft Scherphuis:
“Passanten. Levens die elkaar net niet raken. Door de tijd samengebrachte figuranten.’’
Soms vergeten we dat iedereen om ons heen net zo gecompliceerd denkt en leeft als wijzelf. De lezers worden door dit boek herinnert aan de wereld om hen heen, aan alle levens die om hen heen geleefd worden. Dit wordt op een erg mooie manier gedaan. Elke foto, die op het eerste gezicht doodnormaal lijkt, wordt betoverd door het een kort maar krachtige verhaal ernaast. Hierdoor wordt de lezer gedwongen twee keer de foto te bekijken en dan, met in gedachte de emoties en bedoelingen van de persoon op de foto, komt alles tot leven. De persoon zelf maar ook de omgeving en situatie krijgen vorm.
Er zijn een aantal dingen die dit boek erg speciaal maken. Ten eerste zijn de foto’s waarop dagelijkse taferelen worden afgebeeld vaak herkenbaar voor de lezer. Ook de gevoelens die beschreven worden over bijvoorbeeld druk, zorgen of opgroeien zijn erg universeel. Zo zit een oude man in een lege stad, loopt een kind in haar eentje door een lege ruimte, lapt iemand die over zijn vrienden nadenkt de ramen en zit een net uit elkaar gegaan stel op een bankje. Op deze manier realiseert de lezer dat iedereen anders is, maar toch hetzelfde voelen en daardoor verbonden zijn.
Ten tweede is de manier van schrijven opvallend. Sommigen verhalen zijn geschreven alsof de lezer gefotografeerd is, in de tekst wordt hij direct aangesproken. Bij andere verhalen wordt de lezer niet betrokken en is alleen de foto beschreven. Dit houdt het erg interessant en aangezien de lezer zelf soms wordt aangesproken, start er een gedacht over zo’n situatie: ‘Hoe denk ik erover?’ of ‘Hoe zou ik me voelen?’. Deze afwisseling neemt de lezer erg mee. Bij de foto Kantje boord:
‘’Je bent vroeg opgestaan, toch werd het haasten. Je haar zit goed, dat scheelt. Je make-up verzorg je straks, voor de gebarsten spiegel in de meisjestoiletten op school. Tot die tijd word je gered door je zonnebril.’’
Marjolein Scherphuis en Alfred Oosterman verbeelden en verwoordden deze gedachtes dus op een erg goede en mooie manier. Het zijn mooie foto’s die meteen tot leven worden gebracht door de verhalen ernaast. Ook wordt er genoeg ruimte overgelaten voor de lezer om eigen gedachten te verwerken. Zeker een aanrader om te lezen of lang door heen te bladeren om zo elke keer een nieuw scenario van de straat te lezen en te bekijken.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
