Je kunt niet altijd willen wat je wilt
[Recensie] Het motto van Schildpadden tot in het oneindige heeft dezelfde mysteriositeit die door het hele boek heensijpelt. “De mens kan doen wat hij wil, maar hij kan niet willen wat hij wil”, stelde Arthur Schopenhauer. Het is raden wat de filosoof hiermee bedoelt net als dat na het lezen van de nieuwe John Green niet helemaal duidelijk is wat hij wilde zeggen. Aanvankelijk leest het boek zoals veel andere Young Adult boeken. Meisje met probleem ontmoet jongen met een heel ander probleem, ze voelen zich tot elkaar aangetrokken, en dan bloeit er doorgaans iets moois op, of blijkt een vervolg van de relatie onmogelijk.
Green voert een meisje (Aza) op met OCD, een obsessief compulsieve stoornis, waar de auteur zelf ook aan lijdt. Aza heeft een enorme angst voor bacterieën Ze komt opnieuw in contact met een schoolvriendje,Davis, de zoon van een miljardair. Zijn vader is na een fraudeverdenking van de aardbodem verdwenen en heeft Davis en zijn broertje Noah aan hun lot overgelaten.
Laat het maar aan Green over om van deze ingrediënten een vlot verhaal te componeren. Dat is het ook precies geworden: een compositie, die knap in elkaar zit en naar een climax toewerkt. Er valt genoeg te beleven en te genieten. Over vriendschap, verlies, angst en vooral over zoenen, wat met die obsessieve angst voor bacteriën geen sinecure is. Greens stijl blijft fenomenaal, soms bijna op het irritante af. De dwanggedachten en obsessie van Aza overtuigen en, vormen samen met het lot van broertje Noah, de verhaallijnen die het meeste overtuigen. Daar komt Schopenhauers motto tot leven: er zit in het leven soms veel in de weg. Je kunt niet altijd willen wat je wilt.
Schildpadden tot in het oneindige is een goed boek maar heeft als grootste makke dat het niet echt raakt of ontroert, waar dat in de voorganger, en nu al klassieker, Een weeffout in onze sterren, wel het geval was. Het is de vraag of ‘goed’ voor een auteur met de statuur van John Green voldoende is. Hij onderscheidt zich met dit boek qua opbouw en inhoud te weinig van zijn eerdere boeken en van andere YA-schrijvers, die uit hetzelfde vaatje tappen. De ziel ontbreekt en dan blijft vooral de compositie over. Een boek dat leest als een psychologische thriller met een matig plot.
Als hij ons nou maar niet weer zes jaar laat wachten.
—
Eerder verschenen op Jaapleest
