Overdaad schaadt
[Recensie] Is het een handboek? Haar eigen De schaamte voorbij (feministische klassieker), of toch een pamflet? Heleen van Royen onderzoekt haar motief voor een nogal gewaagd project: een jaar lang gaat ze alle seksuele handelingen tussen haar en partner Bart vastleggen in een sexdagboek. Al dubbend komt ze eruit: “Maar er moet een plek zijn waar seks frank en vrij wordt besproken. Waar alles op tafel ligt. Waar iedereen kan kijken en rondneuzen. Dit boek is die vrijplaats…. Iemand moet het doen. Laat mij dat dan maar zijn.”
Toch een pamflet dus. Origineel ook, al zullen de meningen erover heftig verdeeld zijn. De uitvoering levert alvast enkele struikelblokken op. Schaamte bijvoorbeeld. Van die emotie heeft partner Bart aanvankelijk veel last. Hij vindt het maar niks dat zijn hele hebben en houden op straat komt te liggen, met intieme details en alles. Wat zullen zijn vrienden ervan zeggen?
Eigenwijs als van Royen is, zet ze door. Zoals we halverwege het boek lezen in het “Middenwoord door Bart”, helpt de verslaglegging hem uiteindelijk begrijpen dat schaamte voor iets zo natuurlijk als seks flauwekul is. Dan rest er alleen nog maar dat andere probleempje: privacy. Als je een relatie wilt beschrijven in alle seksueel intieme momenten, ontkom je er niet aan dat ook de redenen voor wel of geen seks opgeschreven worden. Daarna de ruzies die daaruit voortvloeien. Eigenlijk krijgt de lezer naast een beeld van de sekspret, ook een karakterinkijkje van de echtelieden. Of dat leuk is om zelf later terug te lezen, is de vraag. Wij buitenstaanders zien dat dan maar als extra waar voor je geld.
Tot zover de theorie, over naar de harde praktijk. Om te beginnen is er de constatering dat Bart een gezonde potentie heeft. De frequentie waarmee hij zijn plicht doet, is indrukwekkend. Heleen doet daar qua libido absoluut niet voor onder. Zoals verwacht mag worden, komen er veel ongecensureerde vrijpartijen voorbij. Een sekssessie met alles erop en eraan ziet er (verkort) zo uit:
“Hij trekt zijn kleren uit, hij trekt mijn kleren uit. We bevinden ons nog steeds op de bank. Hij likt me, masseert mijn borsten, likt mijn borsten en neukt me. Ik trek hem af en pijp hem. De wodka komt op tafel. Ik pijp hem met wodka in mijn mond. Bart giet op mijn verzoek wodka over mijn clit en mijn schaamlippen en likt het op. Het brandt meer dan ik had verwacht. Hierna troont hij me mee naar de eettafel. Hij neukt me van achteren. Daarna draait hij me om zodat we elkaar kunnen aankijken terwijl hij me neukt…
Ik maak me los, zeg hem dat hij moet blijven staan en ren naar boven om glijmiddel en mijn vibo te halen. Met het glijmiddel en mijn roze vibo kom ik weer beneden. Ik heb mijn vagina rijkelijk ingesmeerd. We nemen dezelfde positie in, ik zit op de tafel, hij staat tegenover me. Bart penetreert me. Ik zet de vibo op mijn clit. Hij neukt me en kijkt me vorsend aan. Het duurt niet lang voor ik heel hard en lang klaarkom…”
Dat dus, maar dan in schier oneindig veel variaties. Op wisselende plekken, soms half slapend, in verschillende stemmingen en gradaties. Eerlijk is het en nietsontziend, zoals een dagboek hoort te zijn; hulde voor Heleens lef. Aan de andere kant heeft het project een minder nobel, exhibitionistisch kantje. Ook eerlijk: het gaat tegenstaan, al die seks. Hoeveel standjes, mond- en handwerk, neukbeschrijvingen en orgasmes kun je tot je nemen zonder dat het gaapverwekkend wordt?
Het is daarom erg fijn dat Van Royen ook ander leesvoer inlast. Zo staan er tussen de dagelijkse lichaamssappenuitwisselingen verdiepende gedachten over bijvoorbeeld het verschil tussen het mannelijk en vrouwelijk orgasme. En twee erotische verhalen. En het leukst: een hilarisch verslag van een zoektocht naar een gigolo als ze zelf behoeftig naar een man, in een luxe hotel in de VS verblijft. Dat blijkt verbazend ingewikkeld. Zelfs als ze dezelfde zoektocht bij wijze van vergelijkende warentest doet in Amsterdam. Maar dat moet u zelf maar lezen. Als u durft.
—
Eerder verschenen op Hebban en Nico’s recensies
