Komt van ruilen echt huilen?
[Recent] Op tafel ligt het boek (S)experimenteren. Het heeft een strakke kleurstelling, een helder beeld op de cover dat nieuwsgierig maakt (aantrekkelijke vrouw met openvallend gewaad), en op de achterflap een mooi lettertype met informatieve tekst. Puike buitenkant. Maar hoe staat het met de binnenkant? Anders gezegd: maakt de inhoud de verwachtingen waar die de glossy buitenkant schept?
Dit is de aftrap:
“’Hoe zagen haar borsten eruit? Had ze schaamhaar? Is ze klaargekomen?’ Ik vuur mijn vragen op Milan af. Hij voelt zich ongemakkelijk, dat is duidelijk… Vanavond heeft hij het met een andere vrouw gedaan. En ik heb hem ertoe aangezet.
Ik voel een vage mix van afkeer en opwinding als hij me erover vertelt.”
De ik-figuur die Marith Iedema heet, ondervraagt hier haar partner over zijn ervaringen met buitenechtelijke seks, waartoe ze hem min of meer heeft gedwongen. Ze gelooft niet in monogamie: “Ik verslind het boek De spermaoorlog van sociobioloog Robin Bakker. Bakkers conclusie: sperma is erop gericht ‘vijandig zaad’ te verslaan, om de eigen voortplanting te garanderen. Dat betekent dat mannen én vrouwen van nature niet monogaam zijn. anders had sperma zich nooit zo ontwikkeld.”
‘Right on’, leve de seksuele vrijheid en zo. Maar dat ideaalbeeld van waardenvrij samenleven heeft toch wat bijwerkingen: haar relatie houdt geen stand en ze is weer alleen. Iedema geeft echter niet op. Ze gaat onderzoeken of een langdurige relatie kan samengaan met een avontuurlijk seksleven. Als seksjournalist zet ze zichzelf in om proefondervindelijk deze vraag te beantwoorden.
We volgen de journaliste is haar queeste en omdat ze niet schroomt om bijna alles uit te proberen, komen we onvermijdelijk in de banlieus van de menselijke seksuele aberraties terecht.
Echt onderhoudend is het allemaal niet. De insteek (pun unintended) is bijna altijd een bezoek aan een subgroepering die afwijkende seksuele voorkeuren heeft, waar de journalist dan aan deelneemt als het niet al te bizar is, en kennis van neemt als het dat wel is. De voorkeuren lopen behoorlijk uiteen: van eenvoudige masochisten die zich graag laten pijnigen tot yoni-massagemeesteressen (vrouwen die andere vrouwen met ‘yoni’ plezieren). Met als ondertoon natuurlijk de rode draad-vraag: is de mens geneigd trouw te zijn of niet?
Die vraag kun je alleen per persoon beantwoorden. Voor de interviewster komt het antwoord op ‘nee’ uit. De andere verhalen, anekdotes en interviews, die overigens eerder zijn verschenen, onderschrijven dat. Het geheel maakt de indruk een te gemakkelijk in elkaar gezet boekje te zijn. Erg spannend wordt het nooit; er wordt per saldo erg weinig met de billen bloot gegaan. Integendeel, de (s)experimenten zijn qua avontuur mager en helaas vaak teleurstellend.
—
Ook verschenen op Hebban en Nico’s recensies
