Ontstressen in het bos
[Recensie] Vanmorgen was ik al vroeg in het bos. Hoewel het vlak bij mijn huis is, was het er al een tijdje niet van gekomen. Ik heb de bomen begroet, naar het concert van de kikkers in een poel geluisterd, met de vogels gezongen en vooral geprobeerd om me niet te haasten. Om op te gaan in de natuur, er deel van uit te maken want wij mensen zijn immers ook (deel van de) natuur al lijkt dat soms een vreemd idee. De hitte van de aankomende dag was al goed te voelen, onder de bomen is het een stuk koeler.
Hoe moeilijk is het om tijdens een wandeling niet telkens stil te staan om (deze) aantekeningen te maken, om niet te piekeren, plannen uit te werken, niet de telefoon te pakken om te zien of er nog iemand een berichtje heeft gestuurd.
Ik voel het koele zand onder mijn blote voeten, brandnetels die mijn kuiten kietelen, de bloeiende grassen die me aaien. Uit een omgevallen stam groeien nieuwe loten, recht omhoog. Ik ruik een stinkzwam voor ik hem zie en hoor de opstekende wind door het zwiepen van de volle boomkruinen.
Eenmaal onderweg wil ik nooit meer naar huis, wil ik doorgaan, maar ja, geen water bij me, opkomende honger, afspraken en verplichtingen. Ooit loop ik weg van huis om nooit meer terug te keren. Om oneindig te zwerven. Ooit, later. Nu moet ik het doen met korte badsessies in het bos, bosbaden en dat blijkt nog gezonder te zijn dan ik al dacht, zo leerde ik uit dit boek. Door de schonere lucht natuurlijk waar bomen voor zorgen. Maar ook zorgt het verblijven in de natuur voor minder stresshormonen, verhoging van de concentratie en het energieniveau. Het kan de bloeddruk doen dalen en depressie en nervositeit verminderen.
Veel van deze bevindingen zijn inmiddels wetenschappelijk bewezen. Hoewel achterin het boek een lijst van geraadpleegde literatuur staat, zijn de in de tekst genoemde bronnen van deze studies helaas niet opgenomen in de lijst. Het lijkt er op dat deze literatuurverwijzingen vergeten zijn want de manier waarop ze in de tekst aangegeven staan (Lowry et al., 2007, Li et al., 2011, Van den Berg, 2011) geeft aanleiding te denken dat we ze ergens terug kunnen vinden.
Ik leerde ook dat een bosbad iets anders is dan gewoon een wandeling maken. De bedoeling van een bosbad is niet om ergens aan te komen, om een aantal kilometers af te leggen of een betere conditie te krijgen. Het gaat er om in contact komen met de natuur en daardoor met jezelf. Door al je zintuigen te gebruiken en zo beter te leren zien, luisteren en ruiken uiteindelijk ook jezelf beter te voelen. Shinrin-yoku is een Japanse filosofie die erg steunt op de tao. Mindfulness, zen, yin en yang zijn begrippen die in dit boek veelvuldig voorkomen.
Enkele wijsheden die je kan leren van natuur: geen zorgen om uiterlijkheden, leven in het nu, je instinct volgen. Niet oordelen, ook niet over jezelf. Soms is het beter te wachten, geduld te oefenen in plaats van meteen te reageren. Alles verandert continu. Het zijn een hoop wijsheden die zo op een tegeltje passen en nietszeggend kunnen zijn. Maar door ze te koppelen aan praktische, simpele oefeningen kunnen ze meer gaan betekenen voor wie daar ontvankelijk voor is. Er staan veel van dit soort oefeningen in het boek, tips en manieren om dingen anders te zien en te doen. Ik ben niet goed in het volgen van regeltjes en het doen van oefeningen maar ik merkte dat ik vandaag anders door het bos liep dan ik normaal doe, langzamer, bewuster. Shinrin-yoku heeft kennelijk toch indruk gemaakt.
Het boek zie er mooi en verzorgd uit, met illustraties van Valesca van Waveren.
—
Eerder verschenen op Haasblog
