Brand aan de kust
[Recensie] Wanneer Lore elf jaar is, staat ’s nachts opeens haar huis in brand. Ze zoekt haar moeder tussen de vlammen door, maar vindt haar niet. Het laatste wat ze zich kan herinneren van die nacht is dat iemand haar oppakt en naar buiten brengt. Hoewel ze eerst denkt dat dit haar moeder is, blijkt achteraf dat haar moeder de brand niet overleefd heeft.
Vijftien jaar later keert Lore terug naar de kustplaats waar ze opgroeide. Haar oma is net overleden, en omdat zij een bekende schilderes was, heeft de lokale kunstvereniging hier een evenement rondom gepland. Lore is uiteraard uitgenodigd. De komst naar het plaatsje haalt bij Lore nare herinneringen naar boven en ze begint dit avontuur dan ook met veel twijfel en wantrouwen. Toch raakt ze bevriend met haar buurvrouw Gitte en ook de relatie met haar oude buurjongen Patrick bloeit langzaam op. Maar hoe langer ze terug is, hoe meer ze gaat nadenken over die bewuste avond en hoe opvallender het voor haar wordt dat niet alles op elkaar aansluit. Wanneer er dan ook vreemde dingen gebeuren, gaat Lore samen met Patrick op onderzoek uit om er achter te komen wat er nu precies met haar moeder gebeurd is.
Tijdens de proloog word je het verhaal ingezogen, je wilt meteen weten hoe het verder gaat. Schrijfster Lizi Mulder laat je echter nog even wachten en introduceert eerst nog een aantal andere personages. Vervolgens wordt ook Lore’s verhaal pas langzaam weer op gang gebracht. Dit zorgt voor nieuwsgierigheid, omdat je als lezer natuurlijk wilt weten wat er nu precies gebeurd is. Deze spanningsboog is gelijk het belangrijkste pluspunt van dit boek – als het openingshoofdstuk niet had bestaan, zouden veel lezers al hebben opgegeven voordat ze überhaupt het middelpunt bereikt hadden.
Dit is op de eerste plaats te wijten aan het feit dat er eigenlijk heel weinig gebeurt. Pas na bijna honderdvijftig bladzijdes komt er eindelijk schot in de zaak. De bladzijdes daarvoor heeft Mulder vooral gewijd aan personages en verhaallijnen die volstrekt overbodig zijn. Wat ook stoort in deze roman is de schrijfstijl. Het verhaal bevat veel onlogische zinsconstructies die tot vervelends toe gebruikt worden, waardoor het boek alleen nog draaglijk is wanneer het snel gelezen wordt en er door de lezer dus weinig aandacht wordt besteed aan de manier van schrijven.
Qua plot en idee heeft Lize Mulder best een aardig boek opgezet, maar helaas laat de uitvoering veel te wensen over. Misschien hadden nog een paar redacteuren zich over deze roman moeten buigen, hier en daar een hoofdstuk moeten schrappen en wat zinnen moeten herschrijven. Misschien was het dan een aardige roman geworden.
—
Eerder verschenen op Hebban
