Origineel, waanzinnig, leest als en tierelier en toch iets teleurstellend
[Recensie] Sneeuwspoor springt afwisselend van 2018 naar 2019 en naar 2020 en speelt zich telkens af in de winter.
2018 – Gynaecoloog Peter Vandervlught leidt een gelukkig leven samen met zijn vrouw Caroline en hun dochter Nathalie. Ook voor de vijftiende verjaardag van Nathalie staat er een concertje op het programma. Moeder en dochter zullen samen voor de vriendinnetjes spelen.
Net voor het feestje begint krijgt Peter een telefoontje van PA, hoofd van de raad van bestuur van het ziekenhuis en daarvoor hoofd van de afdeling gynaecologie. Of hij direct naar het ziekenhuis wil komen. Wat een routineklusje zou zijn eindigt in een nachtmerrie. De patiënt overlijdt. Dit heeft zowel voor Peter als voor zijn gezin de nodige consequenties. Het gezin moet verhuizen. Enkel dan kan PA het oplossen.
2019 – Het gezin Vandervlught leeft een saai leven op het platteland waar Peter als huisarts werkt in een godvergeten gat. Daar wordt Nathalies verjaardag gevierd, Sweet Sixteen. Een verjaardag in mineur.
2020 – Caroline is dood en Nathalie is verdwenen, ontvoerd. Peter is al een jaar wanhopig op zoek naar zijn dochter. De zoektocht eindigt op besneeuwde en gladde wegen en een auto van de weg. Er blijken twee jongens in te zitten, beiden zwaargewond.
Hoewel Sneeuwspoor een heel andere opbouw kent dan zijn vorige boek, is Morren er opnieuw in geslaagd om een waanzinnig verhaal neer te zetten. De lezer krijgt mondjesmaat de details. Als alles op zijn plaats valt is het resultaat schrijnend.
Morren zet een domino-effect neer: hoe een blunder verschillende mensenlevens op zijn kop kan zetten. Door de sprongen in de tijd geeft hij je een gedegen kijk op de familie Vandervlught en hoe een samenloop van omstandigheden kan ontsporen. Het verhaal voelt rauw, maar zit vol emotie. De zoektocht naar Nathalie, dat sprankeltje hoop, de keuzes die een vader moet maken die alles kwijt is.
Van echte spanning kun je echter niet spreken. Wel van een hardnekkige nieuwsgierigheid. Het is mieters hoe Morren zijn karakters uitwerkt. Met weinig woorden voel je precies waar hij met hen naartoe wil. De schrijfstijl is vlot en hoewel je er de aandacht bij moet houden, leest het verhaal als een tierelier.
Toch is de plot teleurgesteld. Ook zijn er enkele zaken waar ik mijn bedenking bij heb, maar omwille van spoilers kan ik daar niet op ingaan.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
