Een zoektocht van vader en dochter
[Recensie] Maite Karssenberg (1989) schreef een alleraardigst boekje over een onalledaags onderwerp: Snijpunt Isfahan. Hoewel: Een zoektocht van vader en dochter, zoals de ondertitel luidt, geeft het boek een alledaagser tweede thema: de zoektocht van dochter naar vader.
Aan de oppervlakte gaat het verhaal over een vader zoals er vermoedelijk tienduizenden rondlopen: veel te briljant voor deze samenleving en daardoor een beetje tussen de maatschappelijke wal en schip beland. Maite Karssenbergs vader is een wiskundeleraar die lastig gevallen wordt met veel teveel andere zaken dan het doceren van wiskunde, wiens carrière bijgevolg bestaat uit het steeds maar weer wisselen van school, met één jaar tussentijds postbode als serieus ‘Fluchtversuch’.
Tot hij een bezigheid vindt die hem de lol in zijn vak weer een beetje doet terugvinden: het analyseren en ontwerpen van de ingewikkelde geometrische patronen in de islamitische architectuur en kunst. Het is een vakgebied waar – onvermoed – een heleboel wiskunde bij komt kijken en waar vader Karssenberg zelfs de internationaal erkende deskundigen bij tijd en wijle weet te verbeteren.
Op een dag slaagt hij erin een patroon te ontwerpen dat klopt, en dat nog nooit eerder is ontworpen. Er is meer bijzonders mee aan de hand dan alleen dat het nieuw is, maar dat is stof voor nerds, waar ik u nu even niet mee lastigval.
Er zijn eenvoudiger manieren om kennis te maken met Iran en de Iraniërs en ook de redenen om naar Isfahan te gaan kunnen een stuk voor de hand liggender zijn. Maar vader Karssenberg besluit zijn patroon in echte tegels te laten maken in het centrum van die islamitische geometrische wereld: Isfahan, Iran. En dochterlief moet mee.
Dat is de premisse voor het verhaal dat dochter Maite vertelt, en dat veel meer gaat over de relatie tussen vader en dochter dan over wiskunde, geometrie of de – zeer vermakelijke – verwikkelingen als beiden uiteindelijk in Isfahan terecht komen bij het plaatselijke wiskundecentrum en de mensen die het patroon in echte tegels kunnen uitvoeren.
Ik zal u hier geen spoilers voorschotelen. Maar mij viel op dat ik bij enkele passages aan het denken gezet werd, niet over wiskunde, maar over wat mijn eigen dochter straks over mij gaat opschrijven als ze dertig is.
—
Eerder verschenen op Apoftegma
