Bridget Jones op speed
[Recensie] “Met ingetogen humor schetst Dorthe Nors de herkenbare situaties van een vrouw die ondanks alle tegenslag probeert iets van het leven te maken. De roman stond op de shortlist van de Man Booker Prize en verschijnt in meer dan twintig talen.” Aldus de flapteksten. Maar uitgever, meer dan twintig talen, wat betekent dat? Eenentwintig, vierenvijftig? Als je toch opschept, dan graag in exacte getallen. Maar goed, de aanbevelingen zijn genoeg om het boek ter hand te nemen.
Sonja zit te zweten in een lesauto. Ze wil eindelijk haar rijbewijs halen (ze is 40+) maar de omstandigheden werken niet mee. Zo snapt ze niets van de techniek van een auto, is ze nerveus aangelegd, heeft draaiduizeligheid (evenwicht verstoring bij abrupte beweging) en wordt afgeleid door haar eigen enorm springerige gedachtenpatroon dat scherpe concentratie in de weg zit.
Nog een groter probleem is Jytte, haar rijinstructeur: “Jytte heeft zoveel op haar hart dat ze geen tijd heeft om Sonja te leren schakelen. Sonja heeft al zes maanden les, maar het schakelen heeft ze nog steeds niet onder de knie. Dat geeft Jytte de kans om het zelf te doen, want dan hoeft ze niet over te schakelen op een ander onderwerp: haar zoon gaat trouwen, haar kleinkind krijgt een vreselijke naam, haar schoondochter is niet goed snik en de zus van de nieuwe man van haar moeder van haar zwager is net overleden.”
Om de spanning in haar nek en armen te verminderen, bezoekt Sonja ook een masseuse. “’Je billen zijn hard,’ zegt Ellen, ‘omdat je ze als het ware samenknijpt. Je knijpt je billen samen en je zet je tanden op elkaar. Het ligt allemaal in de taal besloten, weet je.’” Er ligt veel in taal besloten, weet Sonja, want haar werk is het vertalen van Deense crimi’s. Daarnaast heeft Ellen een hang naar het bovennatuurlijke, vermoedt Sonja, en dat is weer interessant. Dus als Ellen haar uitnodigt om zondag mee te gaan naar het park om te mediteren, zegt ze ja voor ze er zelf erg in heeft. Terwijl ze geen zin heeft.
Dat loopt uit op een erg grappige scene waarin Sonja met een groepje vrouwen op de bewuste zondag inderdaad door het park loopt, en Sonja helaas opeens heel nodig moet plassen. Ze excuseert zich en loopt terug naar het café in het park.
“Bij de vitrine met slagroomtaartpunten kiest ze de punt met de meeste slagroom. Met koffie erbij natuurlijk en dan gaat ze in een hoekje zitten. Ze pakt haar telefoon en typt een sms’je: ‘Hoi Ellen. Moest naar wc. Kon jullie niet meer vinden. Wat een kluns ben ik toch. Neem de trein terug. Geen probleem. Sorry!’ De taart smaakt beter na op verzenden gedrukt te hebben.”
Citeren uit dit leuke boek kan eindeloos, maar blijft bleekjes afsteken tegen de complete tekst. De schrijfster zet prachtig de chaotische bespiegelingen van Sonja neer. Daarbij ontkom je niet aan vergelijking met de Bridget Jones dagboeken. Ook daarin werd de innerlijke wereld van een wat warrige vrouw grappig en scherp beschreven. Nors voegt daar een razend tempo plus veel absurditeit aan toe. En pijn. Want Sonja heeft wel degelijk een diep weggestopt issue. Daar komt het laatste hoofdstuk magistraal op terug. Een prima reden om het boek ter hand te nemen.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
