Bijzondere thema’s knap vervlochten in fijne rechtbankthriller
[Recensie] Een vrouwelijke John Grisham, zo kun je Rachel Dylan
wel benoemen. Ik snap dat het soms not done is om schrijvers met elkaar te vergelijken, maar het maakt het makkelijker om iets te duiden. De hoofdpersoon wordt gelijk neergezet als moreel gemotiveerde aanklager. Stergetuige opent met, en dat was te verwachten, een rechtbankscene. De zojuist tot openbaar aanklager gepromoveerde Sophie Dawson is iemand die als onafhankelijke persoonlijkheid wordt neergezet.
Een dubbele moord
Dan veranderd het beeld, Sophie is op de avond dat ze laat naar huis langs de benzinepomp rijdt voor een snack, getuige van een dubbele moord. Nu moet ze ook in een rechtszaak figureren, maar nu als stergetuige in plaats van iemand van het Openbaar Ministerie. Vandaar de naam van het boek overigens. Als enige ooggetuige neemt ze een sleutelrol in het proces in. De verdachte, overigens wordt die benaming hooguit cynisch gebruikt, blijkt een jongere broer van een topstuk binnen de georganiseerde misdaad.
Het grote geld
Dit maakt dat Sophie in een levensbedreigende situatie terecht komt. Haar vader, die overigens ook de reden is dat Sophie ook financieel onafhankelijk is, is erg bezorgd en zorgt voor beveiliging in de persoon van een bodyguard, Cooper Knight. Of hij ook de ridder op het witte paard is, dat laat ik graag aan de lezer over. Het geld van haar vader wordt trouwens erg vaak genoemd, waarschijnlijk om te benadrukken dat Sophie bewust voor de goede kant kiest, terwijl ze ook voor het grote geld had kunnen gaan. Dit had iets minder gekund, na een of twee keer begrijpt de lezer dit ook wel.
Complicaties financiële wereld
Parallel naast de rechtszaak waarin Sophie als getuige moet optreden, is ze bezig met een ander onderzoek. Dit zorgt voor complicaties binnen de plaatselijke financiële wereld, de politieke ambities van haar leidinggevende, en leidt uiteindelijk zelfs tot een bloederige confrontatie met een misdaadkartel. Verschillende keren denkt de lezer dat duidelijk is wie aan de goede kant staat, en dan blijkt dit toch niet zo te zijn. Met name de eindscènes had ik echt niet aan zien komen.
Ongezond eetgedrag
Overigens geen idee waarom er zoveel de nadruk wordt gelegd op het ongezonde eetpatroon van Sophie, eerst dacht ik dat het nodig was om haar tussenstop bij de benzinepomp voor een snack te verklaren, maar het blijft terugkomen. Storend is dat overigens niet.
In tegenstelling overigens tot de eerder aangehaalde Grisham, die soms, maar dat is persoonlijk, soms wat plastisch schrijft over de romantische verhoudingen van de hoofdpersonen, weet Dylan zelfs een compleet romantische verhaallijn in Stergetuige te weven. De hoofdpersonen maken iets wat overigens voor de bewust betrokken lezer overduidelijk is, trouwens knap ingewikkeld, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Een eenvoudige love-story is waarschijnlijk te kort en te makkelijk om te noteren.
Relatie met God
Wie bang is voor een standaard juridische thriller komt bedrogen uit. Stergegtuige, met soms bijzondere plotwendingen, is een boek dat je graag in een keer uit wilt lezen. De auteur schetst twee hoofdpersonen die een persoonlijke relatie met God hebben, en dit ook in de praktijk brengen. Dit wordt op een gevoelige manier beschreven, maar nooit zo dat het ongeloofwaardig of aanstootgevend wordt. Respect voor Dylan dat ze de thema’s gerechtigheid, criminaliteit, geloof en liefde zo weet te vervlechten.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
