"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Superbro

Dinsdag, 23 februari, 2021

Geschreven door: Jet van der Voet
Artikel door: Pieter Maessen

Ontluisterend relaas over de lijdensweg van een stoere jongen in een academisch ziekenhuis

[Recensie] Dit is een heel goed geschreven, onthullend boek van een moeder over haar 22-jarige zoon die, na een jaar van ellendige leukemie en stamceltransplantatie, euthanasie vraagt en krijgt. Juist door de ingetogen en genuanceerde toon is het ontluisterend voor de behandeling die de patiënt onderging in een universitair medisch centrum.

Pim Mellink (1996-2019) was een stoere en sterke jongen, met een ijzeren wil en een goed verstand. Achterin het boek heeft zijn moeder de euthanasieverklaring opgenomen waarin hij beschrijft hoe hij eraan toe is en hoe volstrekt uitzichtloos het leven voor hem is. Hij heeft de verklaring aan zijn moeder gedicteerd, want op dat moment was hij niet meer in staat om zijn toetsenbord te bedienen en tekst te lezen.

Ik heb het boek ademloos gelezen, niet alleen door de inhoud, ook door de vaart die het heeft met korte, spannend geordende hoofdstukken en door de trefzekere zinnen. Het is een verhaal van vechten en verdriet, dat nergens larmoyant wordt. Tegelijk krijgt de lezer het relaas over de stugge, onpersoonlijke behandeling in het Leidse UMC.

Wanneer Pim na weken weer eens uit het ziekenhuis wordt ontslagen, treden er de volgende dag complicaties op waardoor hij hals over kop terug moet naar het LUMC. Maar het protocol schrijft voor dat opname moet via de spoedeisende hulp waar hij urenlang moet wachten en weer talloze vragen moet beantwoorden, terwijl verderop in het ziekenhuis alle gegevens van hem bekend zijn. Ook de basisverzorging van eten, douchen en slapen is niet in orde “waardoor Pim na een periode van opname steeds vies, vermagerd en vooral heel moe huiswaarts keerde”. Dit zijn twee voorbeelden van slechte ervaringen, het boek staat er vol mee.

Boekenkrant

De ouders schrijven na Pims overlijden een lange, genuanceerde brief met al hun slechte ervaringen aan het ziekenhuis en krijgen tot hun verbazing meteen een afspraak met het hoofd Medische Zaken. Die waardaart hun openhartigheid. “Gewoonlijk krijgen we losse reacties van patiënten of nabestaanden. Dat zijn momentopnames, foto’s. Jullie brief biedt ons een film.”

Ook die brief is achterin dit boek opgenomen. Als dat epistel een film is, dan is Superbro een spoedcursus voor ziekenhuismedewerkers over alles wat – naast een medische behandeling – van belang is voor een draaglijke behandeling in een ziekenhuis onder doodzieke omstandigheden.

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles

Het boek is verkrijgbaar bij de auteur, een groot deel van de opbrengst gaat naar patiëntenorganisatie Hematon