"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Syndroom

Zaterdag, 3 februari, 2018

Geschreven door: J. Sharpe
Artikel door: Johan Klein Haneveld

Op hol geslagen trein blijft (net aan) op het spoor

[Recensie] Disclaimer: ik ken de auteur ondertussen van fantasyfestivals en comiccons, waar we geregeld bij elkaar langslopen en een praatje maken bij de kraam. Ik heb met hem in een panel gezeten over schrijftechnieken op de Comic con Amsterdam. Dit boek heb ik bij hem gekocht op de Gothic & Fantasybeurs in Rijswijk.

Ik dacht een tijdje dat ik drie sterren zou geven, omdat ik dit boek niet zo geslaagd vond als zijn voorganger, Eden, maar uiteindelijk kan ik toch niet anders dan bewondering hebben voor het geweldige tempo dat Sharpe in zijn verhaal weet te leggen. De auteur beheerst de gave de lezer mee te sleuren in een maalstroom van gebeurtenissen, met verrassingen op elke pagina en constant de sfeer alsof je midden in een achtervolgingsscène in een actiethriller zit. Met de ‘suspense’ waarvan op de cover sprake is, zit het dus wel goed. Het werd zelfs wat veel – geen enkel rustmoment en soms gebeurde er zoveel dat schijnbaar geen samenhang vertoonde, dat het me begon te vervreemden. Een paar keer dacht ik daarom dat het verhaal de auteur was ontschoten, dat het hem te veel was geworden en hij de verschillende lijnen niet meer bij elkaar zou kunnen brengen. Alsof de sneltrein van het spoor was geraakt en zou gaan crashen. Maar dan wist hij me toch te verrassen door een passende verklaring te geven, een ontdekking waardoor de bizarre wendingen die ervoor kwamen alsnog passend bleken. Toch, hoewel de trein op het spoor bleef waren er soms vonkenregens en een naar gekras van metaal op metaal (om in de metafoor te blijven). Ik weet dat de auteur zijn verhalen niet van te voren uitdenkt, en steeds de meest onverwachte wending kiest, om het dan aan het eind allemaal bij elkaar te schrijven en dat levert inderdaad verrassende boeken op, maar hier had wat meer ordening wellicht passend geweest. Ik weet namelijk niet of het einde inderdaad afdoende verklaart hoe het boek begint. Misschien is dat ook helemaal niet belangrijk – in een achtbaan let je ook niet echt op de omgeving.

Ik vond het gebruik van verschillende stijlvormen leuk (zoals gedeeltes in de vorm van interviewtransscripties – wat ervoor zorgde dat een paar gruwelijkheden buiten beeld konden blijven). Daarnaast was het interessant hoe het boek een nieuwe rol vond voor een zeker mythologisch figuur. Dit was verrassend vooral in combinatie met het werkelijk bestaande syndroom waarnaar in de titel wordt verwezen, en dat ook goed wordt toegepast. Verder werd ik net als in Eden aangenaam verrast door de rol van spirituele en religieuze thema’s in het verhaal. Parallelle universa, het leven na de dood, het niet bewijsbaar zijn van het bestaan of niet bestaan daarvan, het komt allemaal aan de orde. Het is een belangrijke reden voor mij om toch vier sterren toe te kennen, want deze thematiek verleent een zekere diepgang aan het verhaal dat (dat geeft de auteur in het nawoord zelf toe) verder vooral gaat om de vaart van de gebeurtenissen. Een mindfuck met een thema. De snelheid van het verhaal (en waarschijnlijk van het schrijven – want de auteur zal zelf ook zijn meegesleept door de gebeurtenissen in het plot) leidde wel tot enkele slordigheden. Nu zal niet iedereen daarover vallen, maar ik ben een beetje een pietlut wat dat betreft, en ze vielen me hier meer op dan in Eden. Wat me het meest opviel waren zinnen die twee kwalificerende woorden bevatten, waar een had volstaan. “Met grote ogen kijkt ze me onderzoekend aan” had best kunnen zijn “Met grote ogen kijkt ze me aan” of “ze kijkt me onderzoekend aan”.

Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld “Happend naar adem kijk ik geschrokken om me heen”. Ook vind ik sommige woorden niet goed gebruikt. Bijvoorbeeld een man die ‘schoorvoetend’ achter een hond aanloopt. Of zinnen die niet kloppen. “Met mijn handen in het haar en vertroebelde gedachten, glijdt mijn blik door een raam naar buiten” – heeft zijn blik zijn handen in het haar? Dit soort dingen haalt mij altijd een beetje uit het verhaal. De spanning en het gevoel steeds op het verkeerde been te worden gezet wogen er echter zeker ruimschoots tegenop en ik denk dat Sharpe met dit boek zeker zijn positie als ‘Nederlandse Stephen King’ onderstreept. Voor wie van dit type boeken houdt is dit zeker een aanrader.

Bergen

Eerder verschenen op Hebban


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.

Boeken van deze Auteur:

Gebroken geheugen

Syndroom

Uit de duisternis

Reflectie

Syndroom