"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Tel tot tien

Zaterdag, 28 november, 2020

Geschreven door: Karen Rose
Artikel door: Liliën LP

Gewelddadig, gepassioneerd en maatschappijkritisch

[Recensie] Hij staarde met grimmige voldoening naar de vlammen. […] Ze kregen eindelijk wat ze verdienden. Eindelijk. […] Hij herkende het huis, ook al had hij er nooit gewoond. […] Als hij hier had gewoond, zou Shane ongeschonden zijn gebleven. Dan had Shane misschien nog geleefd en dan zou de diepe, alles verterende haat die hij zo lang had onderdrukt misschien nooit hebben bestaan. Maar hij had hier niet gewoond. Shane was alleen geweest, een lam onder de wolven.’ 

De ijzersterke proloog zet een prachtige basis neer voor een aangrijpend verhaal. Je krijgt inzicht in de psyche van de dader. Je begrijpt dat Shane iets is overkomen. De dader is op wraak uit en gun je hem stiekem die voldoening. Tot zijn wraak ook onschuldigen treft. De acties van de dader zijn gruwelijk. In dat opzicht is Tel tot tien het meest gewelddadige boek uit de serie. Nu de dader overduidelijk geniet van zijn ‘overwinning’ op het – in zijn ogen – kwade, wil hij meer.

Tel tot tien kan heel goed als standalone worden gelezen, maar is het vijfde boek in de ‘Chicago’-serie. Het gaat over Reed Solliday van de brandinspectie en rechercheur Mia Mitchell van de Chicago PD. 

Harde, maar gevoelige poëet

Boekenkrant

Als Mia een moord bij een huisbrand moet onderzoeken, wordt ze aan brandinspecteur Reed Solliday gekoppeld. Reed is een aantrekkelijke weduwnaar met een tienerdochter, van buiten een harde, maar van binnen een gevoelige poëet met de nodige bagage. Reed is een gentleman en Mia een rouwdouwer, maar ze vullen elkaar prima aan en dit komt de samenwerking ten goede. 

Kenmerkend voor de stijl van Rose is dat de gebeurtenissen elkaar snel opvolgen. Naast een spannend en sexy verhaal kaart Rose ook maatschappelijke misstanden aankaart. Huiselijk geweld, stalking, survivor’s guilt, seksueel misbruik, voor eigen rechter spelen omdat het (rechts)systeem je faalt. En nu gaat het om de pleegzorg in de Verenigde Staten. Vaker wel dan niet lijdt het kind onder dit systeem. Rose roept met goed gekozen woorden een grimmige sfeer op.

Alleen worden beiden nogal afgeleid. Mia heeft drie weken geleden haar vader begraven. Reed heeft een tienerdochter die hem steeds verder lijkt uit te sluiten in haar leven. Maar de grootste afleiding is wel hun ontvlambare aantrekkingskracht voor elkaar. Ook voor pittige vrijscènes moet je bij Rose zijn. Ze passen goed in het verhaal en vormen een aangename afwisseling van de gewelddadigheden. Opeens is daar een onverwachte plotwending. Je blijft gewoon op je tenen lopen bij Rose. Tel tot tien is weer een meesterwerk van Rose.

Voor het eerst gepubliceerd op Perfecte Buren

Boeken van deze Auteur:

Zonder angst

Genoeg gezegd

Op het spel

Uit de schaduw

Op de vlucht

De duistere kant