Een nieuwe Ludwig Licht
[Recensie] Scandinavische thrillers hebben een aantal karakteristieken met elkaar gemeen. Ze zijn – even grof generaliserend – over het algemeen maatschappelijk geëngageerd, hebben een sombere hoofdpersoon en – niet onbelangrijk – spelen zich meestal (niet zo heel verrassend) af in Scandinavië. Arne Dahl mag voor wat betreft dat laatste een uitzondering worden genoemd. Hij heeft zich met zijn A-team en Opcop-series als geen andere Scandinavische schrijver heel Europa toegeëigend. Sinds kort is daar Thomas Engström bijgekomen, die de plaats van handeling van zijn Ludwig Licht-boeken over de hele wereld – nou vooruit, behalve in Scandinavië – plaats laat vinden. Het internationale karakter is echter niet het meest opvallende aan de reeks, die eer gaat namelijk naar Ludwig Licht.
“Als je bitch wilt chillen, is het geen probleem. Dan ga ik erheen, ik kom niet alleen. Want ik heb drank en drugs, ik heb drank en drugs. Als je bitch wilt chillen, is het geen probleem. Dan ga ik erheen, ik kom niet alleen. Want ik heb drank en drugs, ik heb drank en drugs.”
Bovenstaande songtekst van Ronnie Flex en Lil Kleine zou zomaar van toepassing kunnen zijn op Ludwig Licht, de even opmerkelijke als onwaarschijnlijke protagonist die Thomas Engström in het leven heeft geroepen. Hij zuipt en drogeert zich door alle acties heen. Het is voor hem zelfs een voorwaarde om zijn leven enigszins zin te geven, al is de zin van dat leven Ludwig Licht meestal ook niet helemaal duidelijk.
Het doet echter niets af aan zijn speciale vaardigheden waar de diverse veiligheidsdiensten in Amerika maar al te gebruik van maken. Dat mag enige verbazing wekken, want Ludwig Licht is een dikke Duitser van in de vijftig met een paardenstaart, die de slonzige broer van Jack Reacher zou kunnen zijn. Hij schiet zonder moeite een bungelend touwtje dwars door midden en verblikt of verbloost niet als hij in zijn eentje een heel leger vijandige huursoldaten in de jungle uit moet schakelen. Als je even stil staat bij het verschil tussen zijn fysieke gesteldheid en zijn fysieke fitheid dan begrijp je hoe onwaarschijnlijk deze held is en dat je hem niet alleen met een korreltje zou moet nemen maar met een heel zoutstelletje. Toch lijkt het er op dat Thomas Engstöm zijn eigen personage wel degelijk serieus neemt en dat mag best opmerkelijk worden genoemd. Ludwig Licht wikt en weegt regelmatig over zijn privéleven, over gemiste kansen en filosofeert zo af en toe eens over de wereldpolitiek.
Het verhaal van Ten noorden van het Paradijs is nogal diffuus. Aan het begin worden twee leiders van de Cubaanse oppositie door een bomexplosie een kopje kleiner gemaakt. Een lekker grimmig begin, maar direct daarna verzandt het allemaal nogal. Ludwig Licht wordt door een organisatie ingeschakeld om er achter te komen wie achter de aanslag zit. Is het de Cubaanse regering, is het iemand binnen de oppositie zelf of is het misschien wel de CIA? Ludwig Licht probeert licht in de duisternis te brengen. Dat is op zich niet eenvoudig, want de hele situatie rondom Cuba blijkt één groot politiek en diplomatiek broeinest. Voor de lezer is het niet altijd even eenvoudig om het verhaal te volgen aangezien het nogal (onnodig) heen en weer springt tussen allerlei personages (die er niet altijd even veel toe doen) en locaties.
In Ten noorden van het Paradijs is de actie nogal vreemd gedoseerd. Op twee derde van het boek vindt de geweldsclimax plaats die je eerder aan het eind van het boek zou hebben verwacht. Na al het geschaak tussen diverse personages en werelddelen kwam deze actiescène als geroepen en het lijkt dan ook de opmaat voor het stevigere actiewerk. Dat komt echter niet. Het schaakwerk kan na deze scene weer beginnen. Ludwig Licht zuipt en drogeert zichzelf weer helemaal suf en zo suddert Ten Noorden van het paradijs een beetje voort richting het einde. Het is niet helemaal duidelijk wat Thomas Engström nou precies beoogde met dit derde deel uit het Ludwig Licht kwartet. Als actiethriller levert het te weinig actie, als spionagethriller is het allemaal net wat te warrig en te weinig diepgravend. Het vorige deel Ten zuiden van de hel moest het weliswaar niet direct van de geloofwaardigheid hebben, maar knalde er in elk geval wel lekker op los in het actiesegment. Daar was het dan ook wel duidelijk waar je als lezer aan toe was. Laten we hopen dat het laatste deel Ten oosten van de afgrond met een big bang eindigt.
—
Eerder verschenen op Thrillzone.nl
