Lof én kritiek voor Publius’ brieven
In 1787 schreven James Madison, Alexander Hamilton en John Jay onder het pseudoniem Publius een reeks journalistieke brieven, bedoeld om de publieke opinie in de staat New York achter de nieuwe grondwet van de Verenigde Staten te krijgen. Deze brieven, later gebundeld en uitgegeven als The Federalist, vormen gezaghebbend commentaar op de grondwet. Vandaag de dag zijn ze nog steeds één van de belangrijkste Amerikaanse bijdragen aan de politieke filosofie. The Cambridge Companion to The Federalist bestaat uit zestien essays waarin de gedachten van Publius vanuit verschillende hoeken worden belicht.
Van de 85 brieven die Publius schreef, is Federalist 10 het bekendst. En inderdaad, Alan Gibsons uiteenzetting van de argumentatie van die brief vormt één van de beste essays in de bundel. Hoewel het democratisch gedachtegoed de auteurs van The Federalist definieerden, waren ze niet blind voor de gevaren van het meerderheidsbesluit. Een meerderheid kan bijvoorbeeld de rechten van een minderheid inperken. In de tiende brief vindt Madison qua Publius een remedie voor dit probleem in de vorm van een extended republic. Door het grondgebied van de Verenigde Staten zo ver uit te breiden dat het moeilijk wordt kiezers te binden op basis van parochiale voorkeuren, zou de vorming van een tirannieke meerderheid onmogelijk worden. Madison ging daarmee in tegen de wijsheid van zijn tijd, die juist stelde dat alleen een republiek van bescheiden formaat kon overleven, juist vanwege haar homogeniteit.
Wie zijn of haar blik versmalt tot Federalist 10 mist echter een boel interessants. Eric Nelson legt in zijn essay uiteen hoe Hamiltons ontzag voor de Britse monarchie hem ertoe bracht de president verregaande bevoegdheden toe te kennen. Jon Elster legt bloot welke (proto)psychologie er ten grondslag lag aan Publius’ denkbeelden. Niet onbelangrijk, gezien het Publius’ allesbehalve rooskleurige mensbeeld was die de vele checks and balances in de grondwet rechtvaardigden. En William M. Treanor benadrukt de revolutionaire aard van Hamiltons bespiegelingen over de rechtsprekende macht in een tijd waarin het bestaan van daarvan als welonderscheiden van de uitvoerende macht, een controversieel standpunt was.
Alle lof die het werk verdient weerhoudt de auteurs echter niet om The Federalist kritisch tegen het licht te houden. In het openingsessay betoogt David J. Siemers bijvoorbeeld dat de tekst haar status dankt aan de toewijding van academici om het filosofischer materiaal uit de bron te filteren. Tijdens publicatie viel The Federalist niet op ten opzichte van de vele andere pamfletten vóór of tegen de nieuwe grondwet. De politicoloog legt nadruk op Publius’ oneerlijke, met ad hominems doorspekte weergave van zijn tegenstanders.
Ook John Ferejohn en Roderick Hills zijn kritisch. Op basis van de ontwikkelingen die volgden op de ratificatie van de Amerikaanse grondwet, leggen ze de punten bloot waarop Publius’ theorie door de praktijk wordt weersproken. Ironisch genoeg speelt Madisons beroemde notie van de extended republic daarin een grote rol. Want juist dat maakte de wil van de meerderheid vleugellam tegen in belangengroepen verenigde minderheden én de uitvoerende macht. De grote nadruk die Publius legde op het indammen van de wetgevende macht, vergrootte namelijk de invloed van de uitvoerende macht op manieren die de auteurs niet hadden voorzien. Dientengevolge moest Madison zijn kwalificatie van de wetgevende macht als de gevaarlijkste tak, herzien.
The Federalist – net als de Amerikaanse grondwet – is dus allesbehalve perfect. De invloed van de brieven van Madison, Hamilton en Jay staat echter als een paal boven water. The Cambridge Companion to The Federalist is dan ook een aanrader voor iedereen die zich wil verdiepen in constitutionele politiek en/of de geschiedenis van de Verenigde Staten.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
