Amerikaanse én Engelse pophelden
[Recensie] Er is nauwelijks een genre dat zo vanzelfsprekend de zomer oproept als ‘yacht rock’. De term is nieuw, ontleend aan de gelijknamige podcast-serie, maar de muziek is vertrouwd: The Captain & Tenille, Michael McDonald, Christopher Cross, Air Supply, Kenny Loggins, Rupert Holmes: op enkele uitzonderingen na one hit wonders dus. Sommige liedjes vinden we terug in de lagere regionen van de Top 2000 (Sailing, The Pina Colada Song, Kiss on My List, etc.). In The Yacht Rock Book laat Greg Prato de hoofdrolspelers aan het woord, en dat is een feest om te lezen. Het vuur en het vakmanschap waarmee ook de meest luchtige niemendalletjes in elkaar werden gezet, spatten er vanaf. En je ontkomt er niet aan: je gaat de liedjes weer beluisteren, en die blijven dan dagen in je hoofd zitten.
Bob Dylan en de Amerikaanse beat poets uit de jaren zestig waren geestverwanten. Wat beïnvloeding betreft was het grotendeels eenrichtingsverkeer – Dylan begon pas toen the Beats al gevestigde namen waren – maar de waardering was wel degelijk wederzijds. Tom Willems, die al flink wat Dylanboeken op zijn naam heeft, maakt enkele omtrekkende bewegingen voordat hij tot de kern van de zaak komt, en dat is met een vergrootglas op zoek gaan naar veelzeggende citaten, minutieuze details en onverwachte kruisbestuivingen. Dylan heeft nooit een geheim gemaakt van zijn belangstelling, dus het lezen van Dylan en de Beats is meer een ‘O ja’ dan een ‘aha’-belevenis, maar ook dat kan plezierig zijn: het beeld van Allen Ginsberg die met een door Dylan geschonken bandrecorder een van diens concerten zit op te nemen, is er een om te koesteren.
In 1966 schitterde Truman Capote op het hipste feestje in New York. Uit de muziekwereld waren er mensen aanwezig als Frank Sinatra, Leonard Bernstein en Stephen Sondheim. In 1972 was er weer zo’n hip feestje, met internationale royalty, maar ook Woody Allen, Carly Simon, en met als grootste sterren The Rolling Stones. Capote zou erover schrijven, maar hij vond er niets aan. Deze anekdote laat mooi zien hoe snel de rockster aan prestige had gewonnen. David Hepworth schrijft in Uncommon People over de opkomst en ondergang van het fenomeen ‘rockster’. Veertig hoofdstukken, een voor elk jaar van de periode 1955-1995. Dat levert weliswaar enkele geforceerde keuzes op (Ian Stewart wel en Rod Stewart niet? Ringo Starr wel maar George Harrison niet?) maar vooral veel mooie en beknopte portretten, van Jerry Lee Lewis via Janis Joplin tot Bonnie Raitt(!) en Kurt Cobain, met aangenaam onderkoelde Britse humor verteld.
—
Eerder verschenen in Heaven
