Cito-toets, musical, nieuwe jongen
[Recensie] Vanaf het prille begin wist ik dat Gaby Rasters het idee had om een boek te gaan schrijven met een heel bijzonder hoofdpersonage. Toen ze me vertelde waar het over zou gaan was ik meteen enthousiast, want niet eerder las ik een verhaal vanuit een dergelijk perspectief. Maar hoé ga je een boek schrijven over een tiener met het syndroom van Down? En waar gaat het dan over? Wat kan wel en wat kan niet? Het resultaat is te lezen in het grafisch prachtig ontworpen Timur. De illustraties alleen al doen je glimlachen, de lievelingskleur van Timur is blauw én hij heeft spierballen! Dit boek vraagt erom om gelezen te worden. En dus heb ik dat met heel veel plezier gedaan.
Op de eerste pagina ben ik al vertederd door deze zin: “…wanneer ze het moeilijk had, ging ze naar mijn kamertje en keek ze naar me. Dan zag ze me slapen, zo vredig en lief, en dan smolt ze. (Niet écht natuurlijk. Dan zou er nu niks meer van haar over zijn.)” Een zin vanuit Timur die meteen al aangeeft dat er sprake is van veel liefde en geborgenheid in het gezin, maar ook een openhartigheid die meteen vertedert.
Timur vertelt vanuit de ik-vorm over zijn leven. Met veel enthousiasme ratelt deze stuiterbal (zo wordt ie genoemd) vrolijk over school, zijn vrienden en alles dat op zijn pad komt. Het boek Timur begint in de periode dat de zomervakantie op zijn einde loopt en het tijd is om naar groep acht te gaan. Timur kan niet wachten zijn klasgenoten en zijn leerkracht weer te zien, hij heeft er zo’n zin in! Er staat van alles te gebeuren in het aankomende jaar van de basisschool, het is reuzespannend om de voorbereidingen te treffen voor de Cito-toets en de musical. De eerste schooldag begint meteen met een nieuwtje, er komt een nieuwe jongen in de klas. Hoe spannend wil je het hebben?
Volgens zijn moeder behoeft Timur een handleiding terwijl zijn zusje dat meteen opschaalt naar wel vijftig handleidingen. Het verhaal belooft een dolle boel te worden en dat is het ook. Het gehele verhaal, je loopt het schooljaar met Timur en zijn klas mee, staat bol van belevenissen die zo kenmerkend zijn voor deze leeftijdsgroep. Gaby Rasters voelt de emoties en belevingswereld van deze achtstegroepers perfect aan en daardoor is het verhaal heel oprecht en puur. Dat komt ook nog eens doordat de personages allemaal heel loveable zijn en sympathiek. Ook wanneer dat in het begin niet meteen het geval is.
Een feelgood, een kinderboek met een hoofdpersonage die het Downsyndroom heeft, hoe bijzonder! Je bent meteen helemaal weg van het overenthousiaste gedrag van Timur en de manier waarop hij zijn plekje heeft veroverd in de klas van een reguliere basisschool. Het gaat vooral ook om de bijzondere karaktertrekken die Timur zo speciaal maken. Niet alleen zit hij op voetbal, is ie een onverbeterlijke chaoot en rommelkont, gek op dropveters én fan van Harry Potter, nee…hij is vooral een blijmaker. Timur wordt gelukkig wanneer anderen dat ook zijn. Als mensen lachen voelt hij zich geliefd en is zijn missie geslaagd; zorgen voor de vrolijke noot. Het leven is vanuit het perspectief van Timur geweldig en vooral heerlijk ongecompliceerd. Om jaloers op te worden.
“Ze is gewoon een fossiel. Een oud fossiel, maar dan zo lelijk dat geen museum haar wil hebben. Een soort uitgestorven mislukte ooievaar.”
Timur over de inval juf…
Door de komst van Jonas ervaart Timur dat niet iedereen het geluk heeft in een tof gezin op te groeien met grapjes, kusjes en knuffels. Samen met zijn beste vriend Jasper ondergaat hij de nukken en het pesten van Jonas, alleen Timur snapt er niks van waarom dat zo is en besluit daar verandering in te brengen, maar dat is nog best een dingetje.
Het mooie van dit boek is dat deze stoere lieverd ook te maken krijgt met de minder leuke dingen in het leven. Daar leert hij van maar jij als lezer ook. Je ervaart door de persoonlijke schrijfstijl die Gaby Rasters hanteert de emoties en nuances vanuit het bijzondere perspectief van Timur maar ook die van de andere hoofdpersonages. En dat is zeker een pluspunt in dit lieve, leuke, gezellig, mooie en leerzame verhaal. Dit boek schiet van uitermate grappig naar bloedserieus, zonder drempels of filters, gewoon zoals het is. Geweldig!
Het gaat over acceptatie, loyaliteit, teamspirit, vriendschap, het lief zijn voor elkaar en vooral het elkaar gunnen van ruimte om te kunnen zijn wie je bent. Dat wanneer je ‘anders’ bent minstens zo bijzonder kunt zijn. En dat ‘anders zijn’ hoeft niet eens betekenen dat je het over het syndroom van Down hebt. Iedereen is tenslotte anders… Een boodschap die luid en duidelijk overkomt in dit heerlijk, vlot geschreven verhaal.
Timur was genieten, van a tot z. Ik heb gelachen en meegeleefd, genoten en ben vertederd. Maar vooral heb ik ook weer wat geleerd. De wereld kan het blij maken van Timur maar al te goed gebruiken. Vijf sterren, zonder twijfel. Ik ben fan!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
