"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Titanium

Zaterdag, 26 september, 2020

Geschreven door: Mara van Ness
Artikel door: Johan Klein Haneveld

Lichtvoetige SF in het universum van De zwijgende aarde

[Recensie] Dat ik betrokken ben bij de serie De zwijgende aarde zal wellicht mijn mening over dit boek kleuren, maar wat in elk geval vaststaat is dat ik er erg van heb genoten. Net als de eerste twee delen van de reeks die al waren verschenen, Revolte en Roest, is dit een goed geschreven modern SF-verhaal dat zich afspeelt op een interessante locatie in ons zonnestelsel met sympathieke karakters, wiens ontwikkeling niet door ’technobabble’ wordt overstemd en dat gevangen in iets meer dan 150 pagina’s.

Ondertussen hebben ook andere recensenten de lof gestoken over deze reeks boeken, die niet onderdoen voor internationale SF, rijk zijn aan thematische gelaagdheid en voortkomen uit een voor Nederlandstalige begrippen uniek samenwerkingsverband. De sciencefiction bleef in ons taalgebied lange tijd achter bij de fantasy, die een grote duw in de rug had gekregen door de verfilmingen van Lord of the Rings en Game of Thrones en de opkomst van de fantasyfestivals en -beurzen. Nu is het genre echter aan een inhaalslag bezig en met deze reeks wordt daarbij een goede toon gezet: de wetenschap en techniek sluit aan bij de nieuwste inzichten en de schrijvers kennen duidelijk de internationale stand van zaken in het genre. Dat geldt dus ook voor dit boek.

Maar Titanium is tegelijk heel anders dan de eerdere twee boeken. Dat is ook de opzet van de serie. Het was niet de bedoeling dat de samenwerking zou resulteren in een eenheidsworst, maar het ging de uitgever juist om de diversiteit waarmee de auteurs de verhaalwereld zouden benaderen. En na de twee vrij ernstige eerdere boeken voegt Van Ness hier een lichte ’touch’ toe. Enkele verwijzingen naar de klassieke SF-boeken van Douglas Adams zetten de toon, maar dit is niet in eerste instantie een humoristisch boek. Daarvoor is het te gelaagd. Ten eerste is er de omgeving van Saturnusmaan Titan die beeldend is weergegeven, met methaanzeeën, geladen zand en koepelsteden waar de rijken komen om zich te vermaken. Vervolgens het interessante plot dat om de hoek komt kijken, dat samenhangt met het thema van puurheid en modificaties dat in de hele reeks een rol speelt, waar de hoofdpersoon Emmelie tegen wil en dank bij betrokken raakt. Ten derde nog de actie, die tegen het eind losbarst (compleet met Titanen! Hier was Pacific Rim vast een inspiratiebron). En ten slotte inderdaad de humor, die vooral afkomstig is van een wel heel eigenwijze armband. Alles is geschreven in een vlotte, lichtvoetig aandoende stijl, die niet verzandt in niet ter zake doende details (een voordeel waarschijnlijk van de geringe omvang van de boeken in de serie).

Ter afsluiting wil ik ook nog mijn waardering uitspreken voor de hoofdpersoon die niet alleen overkomt als iemand die zich op het autistische spectrum bevindt (wat niet wordt uitgesproken, maar wel wordt gesuggereerd), maar die ook nog eens kenmerken van aseksualiteit vertoont. De opmerking dat ‘seks is als hardlopen. Daar heb je ook nooit zin in, maar het kan best leuk zijn als het goed gaat.’ duidt hier in elk geval op. Ik kom niet te veel ‘ace’-karakters tegen dus ik vond het wel verfrissend. Al met al kan ik dit boek niet alleen maar aanraden voor SF-liefhebbers, maar ook voor mensen die het genre nog niet zo goed kennen en vooral willen genieten van een verhaal met humor, romantiek en een dosis spanning.

Wandelmagazine

Eerder verschenen op Hebban

Boeken van deze Auteur: