Overvloed aan vrouwenkwalen is een tikje teveel van het goede
[Recensie] Luna woont al jaren niet meer op Doggerland maar nu is ze terug als een internationale ster die geniet van grote successen. Op een avond verdwijnt ze van de radar. Dat past bij haar karakter, daarom heeft hoofdpersoon Karen Eiken Hornby weinig zin om energie te stoppen in een zoektocht naar iemand die waarschijnlijk gewoon even een break nodig heeft.
Wanneer er maar geen schot in de zaak komt, er fout op fout wordt gemaakt, een zwaar ongeval vraagtekens oproept en er nog steeds geen teken van leven is van Luna, werkt een nieuw geweldsdelict als bliksemafleider. Karen hoopt dat deze zaak niets van doen heeft met de radiostilte rondom Luna. Wel denkt ze dat er een link is met de onrust van afgelopen herfst in Moerbeck, maar dat kan ze vooralsnog niet bewijzen. Wanneer de druk van de media wederom toeneemt en er onredelijke verwachtingen zijn lijkt het allemaal te veel te worden voor de altijd zo standvastige Karen.
Roman met spannende elementen
Tussen de duivel en de zee is eerder een roman met spannende elementen dan een thriller. Buiten het justitieel onderzoek gaat het vooral over typische vrouwenproblemen. Werk, gezondheid, relaties, gezin, jaloezie etc. etc. Karen is eind veertig en in een fase van haar leven beland waar ze merkt dat ze ouder wordt. Medische onderzoeken komen aan bod, stress, werkdruk en typische vragen voor een bepaalde leeftijd.
De vraag is of dat zo uitvoerig in een thriller hoort? Het spannende verhaal verdronk in een uitleg over een midlifecrisis. Al was het na de eerste twee delen niet zozeer een verrassing. Het is de manier waarop Adolfsson haar boeken schrijft. Vanuit vrouwelijk perspectief en een hoge persoonlijke noot. Niets mis mee maar verwacht geen tenenkrommende thriller. Dit is een serie waar politiezaken en privéaangelegenheden hand in hand gaan.
Opnieuw valt op hoe vaak volledige namen worden gebruikt in deze serie. Telkens wanneer er een personage opdoemt is het voor- en achternaam plus vaak nog een beschrijving van hun functie. Gelukkig staat hier tegenover dat Karens persoonlijke verhaal interessant is. Ik vind haar een sympathieke loner die het in het verleden zwaar voor d’r kiezen heeft gehad. Haar vertrouwen in wat levensgeluk is al zo vaak op de proef gesteld dat het geen wonder is dat ze het niet ziet, zelfs wanneer het voor haar neus staat.
Desolate sfeer, de zee en de scherenkust
De auteur beschrijft de streek waarin deze serie zich afspeelt beeldend. Een aantrekkende wind, de desolate sfeer, de zee en scherenkust. Tel daarbij de illustere inwoners van het rustieke, ruige land op en het plaatje is compleet. Ik adviseer wel om de serie in het geheel te lezen.
In tegenstelling tot de vorige delen moest ik echt even in het verhaal zien te komen. Het begin pakte me niet zoals bijvoorbeeld Storm en waarschuwing (deel 2) dat wel deed. Dit boek heeft ook niet de spanningsboog die in dat deel wel aanwezig is. Deze keer is het verhaal rustiger qua opbouw, er is een trage tred qua vertelvorm.
Daarom krijgt dit derde boek in de Doggerland-reeks dan ook drie sterren. De slotfase was wel spannender dan verwacht omdat ik een bepaalde verhaallijn volledig uit het oog was verloren. Ik ben benieuwd naar deel vier en hoop daar op meer spanning!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
