Bewust vrede scheppen
[Recensie] Christina von Dreien (2001) is één van die jonge mensen die de wereld gaat verbeteren. Dat is zo te lezen het streven, maar misschien is de uitvoering minder eenvoudig dan het klinkt. Zo dient bijvoorbeeld Greta Turnberg de klimaatontkenners op stevige manier van kritiek, maar dat lost de wereldwijde vervuiling/opwarming niet op zolang we nog geen vuist kunnen maken tegen onbekommerd gif in de zee strooiende industrieën. Christina von Dreien laat op een ander vlak haar stem horen: ze vertelt hoe we zelf een volmaakte wereld kunnen scheppen.
In dit boek vertelt ze hoe zij tegen het huidige tijdsgewricht aan kijkt. Uitgeverij Akasha bracht het boekje uit. Subtitel: “Hoe we zelf een volmaakte wereld kunnen scheppen.” De teksten “komen voornamelijk uit het seminar in Salzburg van 29 augustus 2020 en zijn aangevuld met fragmenten uit andere seminars en Christina’s nieuwsbrieven.”
Christina is wat onze gepensioneerde meesters van de typetjes Kees van Kooten en Wim de Bie een ‘positivo’ zouden noemen. Ze heeft het weldadige vermogen om van alles de zonzijde te zien, om zware zaken licht te maken. Dat treft want er is veel werk te doen, onze aardbol is anno 2021 namelijk met een plaag overspoeld die Corona heet. Een plaag die voorlopig nog niet van plan is weg te gaan ook. Ze zegt er het volgende over:
“In tijden zoals deze kan het ons veel hoop en vertrouwen geven als we onszelf eraan blijven herinneren dat we niet alleen zijn, maar dat er overal heel veel mensen zijn die, net als wij, de wereld willen helen, en dat deze volmaakte wereld er ook zal komen. Want één ding is zeker: dit is niet het einde van de wereld en uiteindelijk komt alles goed.
De kracht van onze gedachten kan samen met de energie van onze gevoelens de hele wereld in positieve zin veranderen.
Als genoeg mensen op Aarde tegelijkertijd slechts één dag tevreden zijn met hun leven, zal het hele negatieve systeem ineenstorten. Alles kan van het ene op het andere moment veranderen.”
Dit is de kern van haar betoog. In de rest van het boek wordt die boodschap vaak herhaald en is steeds dezelfde: laat je niet bang maken. De ‘verhalenvertellers’ proberen je bang te maken zodat je hun opgelegde regels en verordeningen volgt (wat ‘hun’ beweegredenen zijn verduidelijkt ze jammer genoeg niet). Als je in ‘hun’ praatjes meegaat, word je negatief en kun je dus niet samen met alle andere positivo’s genoeg optimisme uitstralen om de huidige deplorabele toestand in de wereld te stoppen.
Waarschijnlijk, hopelijk, bedoelt ze het goed. Als iedereen het goede zou uitstralen, is de wereld een betere plek. Dat lijdt geen twijfel. Maar of daarmee een hardnekkig & dodelijk virus verdwenen is? Het is de vraag of je met dit soort omfloerste taal de mensen niet juist in de ontkenning jaagt. Of in de armen van virusontkenners/complotdenkers.
Komaan, we gaan ervan uit dat Christina het goede beoogt. Ze toont in elk geval moed en dat kan niet elke politicus haar nazeggen. Haar boodschap is die van liefde, van vriendschap, van vreugde. Dan hoeven we alleen maar blij zijn met ons eigen leven, één hele dag. Maar wel allemaal tegelijk. Oké, wie begint met aftellen?
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
