De nerd met het gouden hart
[Recensie] Ken je Jona al? Hij is reteslim maar niet erg sociaal. Zijn echte talent is dat hij supertechnisch is. Zo heeft hij voor de fun een drone gemaakt waarmee hij informatie verzamelt over allerlei mensen. Dat lijkt een leuke hobby, totdat hij informatie tegenkomt die hij beter niet had kunnen vinden.
Elanus is de naam van Jona’s drone, die ter vervanging van zijn eigen sociale vaardigheden de verbinding met de buitenwereld is. Het verhaal begint als Jona uit de trein stapt die hem naar de Viktor Franz Hess Universiteit heeft gebracht. Hij vindt op het lege perron niemand van de Helmreich familie, zijn gastgezin dat hem zou komen ophalen. Een beetje Harry Potter-achtig begin.
Net zoals in die fabelachtige boekenreeks komt het ook goed met Jona. De dochter des huizes Silvia Helmreich haalt hem op, wijst hem zijn kamer en laat hem daarna met rust. Dat komt goed uit, Jona kan nu zijn drone gaan proberen. Hij stuurt Elanus naar buiten en krijgt vreemde informatie binnen.
Een nieuwsgierig makend en veelbelovend verhaal is gestart. Poznanski maakt van Jona een beetje sneue puber die veel intelligenter is dan zijn leeftijdgenoten en de meeste volwassenen. Met die slimheid beheerst hij de meest ingewikkelde studiestof; zo werkt hij zich gapend door de de lessen statistiek en wiskunde heen. Studeren is het probleem niet. Met de emoties is het heel anders.
Onze held houdt er niet zo van. Al dat onderbuikgevoel, die dingen die je niet kunt uitrekenen, is niks voor hem. Daardoor gaan zijn contacten, vooral met meisjes, niet zo lekker. Helemaal niet lekker zelfs. Hij is te direct, snapt de nuances niet, kan de gezichtsuitdrukkingen van de ander niet goed plaatsen, is cynisch, spottend, beledigend in zijn commentaar, kortom, hij is de standaard nerd.
Dat gegeven heeft Poznanski nodig voor haar verhaal, dat goed loopt. Alleen zet ze de nerdheid van Jana iets te voorspelbaar in. Bij elk meisje dat hij tegenkomt maakt hij dezelfde onhandige fouten met dezelfde gevolgen: ze willen hem even niet meer zien. Of soms nooit meer zien. Het boek is al een paar jaar oud: daardoor doet de truc met de drone een tikje gedateerd aan. En Jona? Die gaat fluitend door de moeilijkste wiskundig problemen heen. Waarom zo obvious nerdy?
Omdat de hoofdpersoon een ontwikkeling door gaat maken. Meer zeggen we niet. Wel sturen we complimenten naar de schrijfster voor de goede karaktertekeningen van de personages. Dat is dus een schooljongen, maar we zien ook ongeïnteresseerde rijkaards, verwende meisjes, drukbezette professoren. Ze krijgen allemaal een prima passende set eigenschappen mee, en dat maakt het verhaal geloofwaardig. Zoals dit inkijkje in Jona’s hersenpan:
“Jona was geen geniaal mensenkenner, maar een kind van vier kon zien dat Silvia loog. Even kreeg hij zin om zich erin vast te bijten. Ze leek op van de zenuwen. Als hij nu stug doorvroeg, ging ze misschien door de knieën en vertelde ze hem wat er aan de hand was.
Maar zijn medeleven kreeg de overhand. Plus het besef dat hij geen goede beurt maakte als Martin zijn vrouw zo meteen volledig overstuur aantrof.”
Als je van een spannend verhaal met leuke wendingen houdt, moet je dit boek zeker gaan lezen. Het is een fantasierijke wereld die je zonder moeite een paar dagen in de ban houdt.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies en Tiktok
