Ook supportersjongens worden groot
Jongens waren we.’ Enthousiast, idealistisch tegen het naïeve aan, met hart voor de goede zaak, en vooral: samen. Dat waren we, en toen werd het leven serieus: banen, vrouwen, kinderen drongen zich op en benamen het zicht op alles wat ooit belangrijk was. Blijven we dezelfden wel, en, bijna nog belangrijker: overleeft de vriendschap het? Het klassieke jongensboekthema, van Kees de jongen en Titaantjes, is er in vele varianten. Menno Pot (1975), popjournalist voor de Volkskrant en Ajax-tifoso, heeft met zijn debuut Vak 127 een supportersvariant geschreven.
Seizoen 2004-2005. Voetbalvrienden Daan, Meijer, Neus en J.J. komen na een lange zomerstop weer bij elkaar. Hoewel Ajax in 2003-2004 de Champions League in de groepsronden al had moeten verlaten, was het wel landskampioen geworden. En zolang de club Ibrahimovic zou weten te behouden, was er een goede kans op een mooi nieuw seizoen, nationaal én Europees. De club laat Ibrahimovic echter gaan, en daarmee is het eerste barstje in de schaal gemaakt. Er zullen er nog vele volgen: Ajax stelt weer teleur. Ook op het thuisfront vinden er grote veranderingen plaats: J.J.’s vriendin is zwanger, hij krijgt promotie bij Hewlett Packet en is dien ten gevolge veel minder bij Ajax en zijn Ajax-vrienden.
Daan, onze verteller, ziet het met lede ogen aan. Hijzelf heeft altijd gekozen voor het supporterschap. Ook als dat betekende dat hij, een dertiger met een academische opleiding, genoegen moest nemen met baantjes op postkamers en in museumwinkels, en ook als Ajax beroerd speelde, wat, na de glorietijd van begin jaren negentig, eigenlijk standaard was. Met Meijer, Neus en J.J. stond hij er altijd, in vak 127 of in de uitvakken van verschillende stadions in Nederland en Europa. Ook als er geen doelpunten vielen, ook als het regende, ook als het vroeg was: ze waren er. Daan dronk van harte voor de eer van de club, hij vocht voor Ajax, en zelfs neukte hij vrouwelijke supporters van andere clubs om Ajax’ eer hoog te houden. Daan is een echte supporter. En of J.J. dat nog is, en of hij dus nog een echte vriend is, dat weet Daan zo net niet meer.
‘Oké, ik dertig, en jij bijna dertig, maar we hebben allebei een veredelde vakantiebaan. Waar of niet? Carrièretechnisch gezien ben ik een klojo. En jij ook. Maar misschien ben je wel een veel grotere klojo als je een zogenaamd goeie baan accepteert die er de oorzaak van is dat je in het weekend niet eens meer tijd hebt om met je vrienden naar Ajax te gaan, terwijl je wél je hele leven geroepen hebt dat dat het leukste is wat er bestaat. Of ben ik soms een klojo als ik dat zeg?’
Pot geeft ons een inkijkje in het leven van de echte supporter. Het is geen uitzonderlijk leven, supporters zijn ook mensen die veel bier drinken, veel seks hebben en eeuwigdurende vriendschappen hebben als ze jong zijn, en die uiteindelijk een vriendin krijgen, een kind en goed werk. Wel is het leuk mee te leven met de spanning van de negenjarige bij zijn eerste wedstrijd, de 6-vwo-er die tot bloedens toe zijn club verdedigt, de student die zich opvreet van de zenuwen bij de Champions League-finale van 1995. Leuk is het om vast te stellen dat de Ajax-supporter alleen maar gewelddadig is als hij uitgedaagd wordt. Feyenoorders daarentegen zijn ontzettend agressief. Leuk is het om te lezen dat de sfeer in combi-regeling-treinen en –bussen op z’n hoogst saai en gelaten is. En dat je als supporter je club hoort uit te schelden en de wedstrijd niet hoeft te volgen, als je maar supporter blijft, en trouw de wedstrijd uitzit.
Niet uitzonderlijk, wel leuk. Alles loopt natuurlijk goed af in Vak 127: de klojo’s komen weer bij elkaar en na de zomerstop is er weer een seizoen, waarin wij én de voetballers zich wel weer eens wat volwassener mogen gedragen. Jammer zijn de lijstjes (slechtste elftal, dieptepunten Ajax-historie) en de stoere taal die het boek doorspekt. Want voetbalsupporters drinken, vechten en seksen niet alleen als echte supporters, ze praten ook zo. En dat is wat vermoeiend. Hopelijk helpen kind en baas ze daar nog eens vanaf.
