"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Varkensribben

Dinsdag, 1 december, 2020

Geschreven door: Amarylis de Gryse
Artikel door: Carlita Van Rossum

Er is iets grondig mis is gegaan in Mariekes jeugd

[Recensie] Marieke is verpleegster in een verzorgingshuis en doet haar werk met hart en ziel. Ze is geliefd bij de bejaarden, gevoelig en zorgzaam en ook de leiding beseft zich dat ze het met Marieke getroffen hebben. Maar Marieke slaapt in een gehuurde auto, zonder geld, schone kleren of überhaupt een plan. Het enige wat we weten is dat ze het huis uit is gezet door haar man. Waarom? Dat is volstrekt onduidelijk.

Wat wel duidelijk wordt, middels flashbacks, is dat er iets grondig mis is gegaan in Mariekes jeugd en dat dit van grote invloed is geweest op haar huidige situatie. En hoewel Marieke eerst nog dieper moet zinken, blijft ze elke dag naar haar werk gaan om ‘haar’ senioren te helpen en ze de aandacht te geven waar ze zelf zo naar snakt. Totdat ze gedwongen wordt eens goed naar haar eigen leven te kijken. En naar de herinneringen waar ze eerder nooit aan twijfelde.

Amarylis de Gryse heeft een originele schrijfstijl die af en toe naar proza neigt, maar tegelijk ook heel aards blijft. Omdat Varkensribben in de ik-vorm is geschreven krijg je direct een helder beeld van Marieke en leef je enorm met haar mee. Ze onderneemt twijfelachtige acties en doet juist niet wat ze beter wel had kunnen doen. Ze schaamt zich voor haar hachelijke situatie en doet er alles aan om die te verbergen voor iedereen, zelfs als ze hierdoor hulp misloopt.

Maar vooral door haar zorg voor de bejaarden en de hartverscheurende beschreven herinneringen van een klein meisje dat zo verlangt naar een ‘normaal’ gezin maakt dat je hart naar haar uitgaat. De Gryse pakt ogenschijnlijk onopvallende momenten uit het leven van Marieke, maakt ze zichtbaar en rijgt ze aan elkaar tot een ketting van pareltjes.

Boekenkrant

Dit verhaal is zo beeldend opgeschreven dat je er makkelijk een film van zou kunnen maken, een beetje in de stijl van De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween. Het is meeslepend, verdrietig en grappig ineen. Door de unieke cover had ik heel andere verwachtingen over hoe dit boek zou zijn, maar achteraf gezien is zowel de cover als de titel passend. Ik heb genoten van dit boek en als dit haar debuutroman is, kunnen we nog heel wat moois verwachten van Amarylis de Gryse.

Eerder verschenen op Perfecte Buren