Sterke en verwarrende verhalen
Daisy Johnson, Oxford, geboren in 1990, heeft een tamelijk overtuigende start gemaakt van haar schrijfcarrière. Voor haar korte verhalen heeft ze al prijzen en nominaties in de wacht gesleept. Haar eerste roman kwam op de shortlist van de Man Booker Prize terecht. Haar verhalenbundel Veenland is in vertaling uitgebracht door Koppernik, een uitgeverij die al vaker heeft aangetoond een neusje te hebben voor eigenzinnige schrijvers. Met deze auteur hebben ze weer een veelbelovend talent aan hun toch al mooie fonds toegevoegd.
[Recensie] Veenland bestaat uit twaalf verhalen waarvan de meeste circa tien pagina’s kort zijn. Er is één langer verhaal opgenomen, maar dat bestaat dan weer uit drie delen. Plaats van handeling zijn de moerasgebieden in Engeland en dat is niet voor niets. Kenmerkend voor een moeras is dat er geen duidelijke grens is tussen water, vaste grond of een drassige en zuigende ondergrond.
Spel zonder grenzen
De afwezigheid van die grens is kenmerkend voor de verhalen in deze bundel. Mensen kunnen transformeren in dieren, een huis kan verliefd worden op een jonge vrouw en zich verstikkend jaloers gedragen, mensen gedragen zich als beesten, niets is zeker, niets is wat het lijkt. Daisy Johnson laat ons kennismaken met onbekende werelden, maakt het onmogelijke mogelijk en het onvoorstelbare tot de gewoonste zaak van de wereld.
Zoals je in een moeras van het ene op het andere moment geen vaste grond meer onder de voeten kunt hebben, zo kun je in haar verhalen plotseling alle houvast kwijtraken.
Bijzondere verhalen
Het eerste verhaal is daarvan meteen een fraai voorbeeld. De vertelster heeft een zus die haar mededeelt dat ze stopt met eten. Die zus identificeert zich met de palingen die als voedsel zouden moeten dienen voor de arbeiders. Maar de beesten vertikken het om zich te voeden en zij blijven te mager om eetbaar te worden. Door de weigering om te eten verandert het lichaam van deze zus. De identificatie gaat zover dat zij zelf een paling wordt. De vertelster volhardt echter in haar zusterliefde wat resulteert in een mooie en liefdevolle afloop.
Het verhaal dat daarop volgt is geheel anders van karakter. Enkele vriendinnen gedragen zich als mannenverslindsters. De keuze valt telkens op een man die vermoedelijk door niemand zal worden gemist. Het verslinden van mannen moet in dit geval letterlijk worden genomen. Op zich is dat al macaber genoeg, maar Daisy Johnson gaat nog een stapje verder. Hun kannibalisme gaat verder dan alleen het lichamelijke wat nogal merkwaardige gevolgen heeft, waarin de auteur aantoont ook over een bijzonder gevoel voor humor te beschikken.
Goed maar niet geheel geslaagd
Veenland begint overtuigend. De eerste verhalen zijn sterk, goed geschreven en bijzonder verrassend. Maar op een gegeven moment is de verrassing er wel een beetje af. Vooral in de tweede helft van deze bundel staan enkele verhalen die minder aansprekend zijn. Ook die verhalen beginnen met min of meer herkenbare situaties maar het lijkt meer moeite te kosten om er net zo’n verrassende draai aan te geven als in de verhalen aan het begin.
Maar dat laat onverlet dat Daisy Johnson ruimschoots het voordeel van de twijfel verdient. Ze weet je bij de les te houden, ze beschikt over veel fantasie en weet met een natuurlijke vanzelfsprekendheid de grens te slechten tussen de wereld die wij menen te kennen en een geheel andere, onbekende wereld.
Johnson is een schrijfster om in de gaten te houden. Het maakt in ieder geval heel nieuwsgierig naar haar roman en het hopelijk vele moois dat daarna volgt.
—
Eerder verschenen op jkleest.nl
