Taaie kost
[Recensie] Nora Bossong (1982) is een Duitse schrijfster die zich toelegt op poëzie en proza, die afzonderlijk, in anthologieën en in literaire tijdschriften worden uitgegeven. In 2006 debuteerde ze met de roman Veilige haven is haar vijfde roman, de eerste die naar het Nederlands is vertaald.
Mira is een kind van gescheiden ouders. Ze heeft tijdens dat scheidingsproces een paar maanden bij bekenden van haar ouders gewoond. Daar heeft ze Milan leren kennen, de zoon van het echtpaar, en een paar jaar ouder dan zij. Zijn vader Darius vloog van de ene naar de andere crisis. Hij zorgt ervoor dat zij interesse ontwikkelt voor de internationale politiek.
Mira komt te werken voor de Verenigde Naties en is onder andere in New York en Burundi beland. Inmiddels zit ze op het hoofdkantoor in Genève. Op één van de vele recepties treft zij Milan weer en zij zoekt toenadering. Hij reageert terughoudend, ook als zij steeds doortastender wordt. De ontmoeting zorgt er wel voor dat haar jeugdherinneringen weer tot leven worden gewekt.
Veilige haven heeft de potentie om een heel aardige roman te worden. Mira heeft tijdens haar missies ondervonden hoe het er in de praktijk aan toegaat. Vrede brengen in een verscheurd land lijkt een nobel streven, maar probeer maar eens om onverzoenlijke partijen nader tot elkaar te brengen. Dat valt niet mee en nog moeilijker is het om een neutrale positie in te nemen en die te behouden. Dit thema wordt heel aardig uitgewerkt.
Verder gaat het over de saaie dagelijkse routine van ambtsberichten, vergaderingen, politiek gedoe. Je krijgt een aardig beeld van die wereld waarbij het een wonder is dat er nog mensen zijn die niet cynisch worden van dat saaie, uitzichtloze werk. Tussendoor wordt teruggeblikt op de periode dat Mira bij Milan en zijn ouders woonde.
Veilige haven komt, ondanks de goede bedoelingen, onvoldoende uit de verf. De personages beklijven niet. De stijl is bij vlagen aardig, maar meestal zijn de teksten droog. Het taalgebruik voelt kunstmatig en op emotioneel gebied is het vaak vlak, bijna levenloos. De zinnen zijn vaak lang en ingewikkeld geconstrueerd.
De combinatie daarvan maakt dat het lastig is om de aandacht erbij te houden. Het springt heen en weer in de tijd. Op zichzelf prima, maar dat werkt vooral goed als je de focus weet te behouden. Als dat niet altijd lukt is dan zijn die tijdsprongen alleen maar extra hinderlijk en moet je weer extra moeite doen om te achterhalen waar je nu weer bent in het verhaal en in welke tijd je bent beland.
Nee, Veilige haven valt niet mee. Het komt moeizaam op gang en het wil maar niet loskomen. Er zijn beslist een paar aardige passages, maar vaker is het een worsteling om erbij te blijven. Het zou mij niet verbazen als het gemiddelde VN-rapport boeiender materie is dan dit boek.
—
Eerder verschenen op JKleest
