Aan de vrachtwagen klopt werkelijk alles
[Recensie] Een vrachtwagenchauffeur bij een internationaal verhuisbedrijf verwekt bij vier vrouwen in evenveel landen evenveel zoons. Hij noemt ze allemaal Christoffel. Zo’n dertig jaar later gaan de halfbroers, nog maar net op de hoogte van elkaars bestaan, op zoek naar hun verdwenen vader. Dat leidt tot omzwervingen door Europa én langs het verleden van elk van hen. Het loopt allemaal mooi af, zij het niet zonder een klein tragedietje op de valreep.
Met deze variant op het aloude zeemansgenre (in elke haven een lief) wist de Catalaanse schrijver Jordi Puntí door te breken bij het Spaans-Catalaanse en vervolgens ook internationale publiek. Dat is geen gering succes. Verloren bagage is (na een paar verhalenbundels) pas zijn eerste roman en piepjong is Puntí – geboren in 1967 – ook niet meer.
De charme van deze roman is dan ook goed te begrijpen. De vier jeugdverhalen van de Christoffels maken hem tot een tour d’horizon over het Europa van de jaren zestig en zeventig.
Puntí laat zijn vrachtwagenchauffeur net zo makkelijk verzeilen in de Parijse événements van mei ’68 als in de hippe wereld van swinging Londen, het laat-franquistische Barcelona of het altijd besneeuwde Duitsland dat in Spanje nog altijd als het hoge noorden geldt.
Puntí moet voor het schrijven van zijn roman flink wat research hebben verricht. Teksten van beroemde of juist sinds lang vergeten tophits, titels van publieksbladen en televisieprogramma’s uit die tijd en zelfs de koppen van de kranten die Puntí zijn hoofdpersonen lezen laat geven het verhaal een onmiskenbare authenticiteit. Wanneer een nieuw model vrachtwagen wordt beschreven, is er zichtbaar moeite gedaan om de technische details precies goed te krijgen, net als die van het vaarrooster van de veerponten tussen Frankrijk en Engeland.
Daarin ligt echter ook het probleem van deze roman. Het is allemaal net iets te nadrukkelijk. Niet alleen in de historische details, maar ook in de vorm van het boek met zijn afwisselende vertelstemmen slaat de voorspelbaarheid snel toe – en dan helpt de damesroman-achtige stijl van Puntí de roman ook niet veel verder. Een goede redacteur had van Verloren bagage ongetwijfeld een aanzienlijk korter en (dus) beter boek kunnen maken. Nu glijdt de lezer veel te vaak uit over zinnen als:
“De melodieuze stem van de stewardess heette hen welkom op de luchthaven van Barcelona.”
—
Eerder verschenen in NRC
